Namibie deel 1 (Barberton-Luderitz)

Lieve allemaal,
We zijn alweer drie maanden terug van onze onvergetelijke reis naar Namibië. Prachtige ervaringen, heel veel kilometers en (te?) veel foto’s. Ondertussen beleven we alweer allerlei andere avonturen en dus hebben jullie nog steeds het verslag en de foto’s te goed. Pieter doet zijn best om het verslag te schrijven aan de hand van onze aantekeningen en Inge krijgt vierkante ogen van alle foto’s bekijken en uitzoeken!
Het gaat in etappes komen…. Hier deel 1.

Woensdag 21 maart 2018
We beginnen onze reis op de 21ste. Het is hier een vrije dag, Humanrights Day (herdenking Sharpeville 1960) terwijl in NL het referendum over de ‘sleepwet’ wordt gehouden. De auto en Bushlapa zijn al ingepakt en klaar voor vertrek. De wekker gaat vroeg af; het is nog donker om 5.15u. We rijden om 6uur weg, het ontbijt gaat mee voor later in de auto. Ons doel is Namibië, maar dat gaan we vandaag nog niet halen. We hebben een overnachting in Vryburg (North Western Province) geboekt. Hier zijn we ook op de terugreis van onze bloemenvakantie in 2016 geweest. De weg is dus bekend, we rijden binnendoor naar Machadodorp en dan de N4 met een koffiestop bij Alzu, helemaal naar Pretoria en vanaf daar naar het zuiden en dan de N14 op. Bij Ventersdorp stoppen we voor late lunch bij een Steers. Het lijkt heel wat zo’n naam: N14. Maar het is niet meer dan een provinciale weg zoals we dat in NL kennen. En dan zonder rondwegen rondom dorpen. We moeten om de haverklap links of rechts af om de weg te volgen. Dus de N14 is niet een weg, maar een route. Aan het eind van de middag komen we aan bij Game View Lodge en daar krijgen we een mooie ruime kamer op de benedenverdieping, met toegang tot het dek met uitzicht op het wildpark. Avondeten wordt een biertje met wat pinda’s. Er is internet dus nog even zeebje over 1e helft maart afmaken en foto’s uploaden.

Donderdag 22 maart
Op donderdag beginnen we met een lekker ontbijt en dan snel weer de auto in. Het is bewolkt met een beetje miezer. Verder over de N14 naar Upington, langs de elektriciteitspalen met grote wevernesten erop/aan. Sommige palen zijn zelfs omgevallen door de enorme bouwsels die eraan hangen. In Upington stoppen we voor koffie en dan N10 richting Namibië-nog 100 km naar de grens. Opeens is het rustig, bijna geen verkeer meer. Ook zien we bijna niets anders meer, alleen een paar struikjes, graspollen en platte, hoekige stenen op deze weg naar de Nakop/Ariamsvlei grenspost. Daar begint het grote avontuur eindelijk. RSA uit is makkelijk en dan is er … niets. Pas 15 km verder is het kantoor voor Namibië in. Niet moeilijk, maar wel veel gedoe, diverse loketten, papieren invullen voor ons vier en de auto. Wegenbelasting, douane, immigratie. En dan zijn we erdoor. We zijn in Namibië het land van zon, zee en zand en zand en zand en zand. O ja, en steentjes, rotsen en heeeeeeeeeeel veel zand.
We zijn dan in Namibië, maar we hebben nog steeds een aantal kilometers voor de boeg. De kinderen krijgen onderweg spelletjes aangeboden zoals snip&snap voor L, prinsessen stickerboek voor J, letters stickeren voor J, kleuren, boekjes, magnetische figuren en aankleedpoppen, puzzeltjes en (vooral ’s middags) samen DVD kijken. Mama heeft een roze tasje met allerlei snoepverrassingen! Inge spendeert de nodige tijd achterstevoren in de stoel om alles te coördineren.
De weg volgt al sinds Upington grotendeels een spoorlijn, iets wat de kinderen altijd heel interessant vinden. De eerste plaats waar we doorheen komen is Karasburg. Op internet was hier niets te vinden om te kamperen, als je er bent blijken er wel degelijk overnachtingsmogelijkheden te zijn, ook voor kampeerders. Zo zie je maar hoe internet een verkeerde kijk op de wereld kan geven.
We rijden verder door leeg en droog Namibië naar Grünau. Ja, veel Duits in Namibië. 35 Jaar Duitse overheersing (1884 – 1919) heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. We hebben een budget kamer besproken bij Grünau Country Lodge; die blijkt heel basic met alleen vier bedden. We drinken iets in het late middagzonnetje en eten kipschnitzel in het restaurant. Pieter geniet van zijn verdiende Namibiaanse Tafel biertje! JL zijn helemaal in de ban van een potje snooker dat bij de bar gespeeld wordt. Na de douche lopen we terug naar de kamer met een prachtig heldere sterrenhemel. Iedereen valt als een blok in slaap.

Vrijdag 23 maart
De volgende dag gaan we dan eindelijk ook wat zien! De dag begint met fruit en sap. Dan op weg, eerst tanken we nog in Grünau en halen we bij het tankstation ook een Namib simkaart. We rijden via de C12 en C37 naar het Canyon Roadhouse. Koffie met appelgebak. Het is een echt Roadhouse met allemaal oude auto’s op allerlei plekken en posters en affiches over autorijden. Echt een te gekke plek, en dan door over weer meer gravelwegen (C37 en C10 - in goede kwaliteit, dat wel) naar de campsite van Ai!-Ais NP. Dit betekent in de taal van de San, brandend water, geen Bijbelse connotaties, maar een indicatie van het hete water dat hier uit de grond komt. Meestal is het water direct uit de bron zo ongeveer 65° C. Voor de zwembaden wordt het gemengd met koeler water. Bij het hotel is het aangename binnenzwembad. Wij staan op de camping- vrijwel langs de Fishrivier. Het enige nadeel aan deze camping (en diverse anderen die volgden) was de aanwezigheid van ‘naughty’ bavianen en/of apen of andere dieren. Hier in Ai!-Ais dus bobbejanen en grote en heel ondeugend. Dus als je niet bij je tent/bushlapa was, moest alles weer dicht, ook even naar binnen zonder afsluiten was niet zonder risico. Bij ons geen problemen, maar op deze camping werd bij een andere caravan alles overhoop gehaald door een groep baboons. Deuren of koelkast zijn geen obstakel. Het moet echt op slot, anders krijgen ze het open. Ze proberen alles voor een gemakkelijk hapje eten. Door deze capriolen van de bavianen komen we wel in contact met een ouder stel die met een motor met zijspan rondreizen. De eerste (van nog vele kamp-) oupa en ouma voor Julia en Lisa.
Het is goed heet in de zon, blauwe wolkloze luchten. Als de Bushlapa staat gaan we de zon vermijden en afkoelen in het binnenzwembad. Aan het einde van de middag, na vijven, gaan we nog in het warme buitenzwembad zwemmen-dan hoeven we niet onder de douche.

Zaterdag 24 maart
We blijven hier 2 nachten dus de volgende dag hebben we voor de omgeving, de Fish river canyon. Het is de 2e grootste canyon, wel lang maar niet zo diep als de Grand Canyon in de USA. Meestal is de Fishrivier die er doorheen stroomt bijna droog. In de koelere maanden kun je in 5 dagen 90 km wandelen door de canyon, van Hobas naar Ai!-Ais. Wij staan weer vroeg, in het donker op. Om kwart over zes begint het ochtendgloren en om 7 uur zien we de eerste zonnestralen. De bergen kleuren zwart tegen de blauw kleurende lucht met pienk-goude zonsopkomst. Wij rijden naar Hobas, het is nog rustig als we aankomen. De zon staat nog zo laag dat er geen (bijna) geen zon in de canyon schijnt. Eigenlijk heeft Hobas drie uitzichtspunten; het oude uitkijkpunt waar ook de trail begint, het nieuwe uitkijkpunt die mooi op een grote bocht in de Visrivier uitkijkt en nog een uitkijkpunt verder naar het zuiden waar je met kleine paadjes naar toe kunt lopen. We beginnen bij het nieuwe uitkijkpunt, het is er fris in de wind. We rijden verder naar het noordelijke punt, waar ook de trail begint. Je kunt goed de verschillende lagen zien, de canyon is eerst heel breed en wordt hoe dieper, hoe smaller. De Fish river is een stroompje in de diepte. We gaan terug naar het grote uitzichtspunt, inmiddels schijnt de zon mooi in de grote bocht van de rivier. We drinken een kopje koffie en zien een tourbus aankomen. Wij gaan verder naar het zuidelijkste uitkijkpunt wandelen, daar kijk je verder de canyon in. Een leuke wandeling, maar wel goed opletten want je kunt zelf beslissen hoe dicht je bij de afgrond komt! Als we teruglopen zien de tourbus alweer wegrijden. Dat is typisch voor groepsreizen, je komt op veel plekken, maar zelden is er de rust om iets goed te bekijken. Wij gaan ook weer terug naar de ingang voor een tweede kopje koffie en plaspauze.
Dan weer terug naar onze camping-weer een uur over gravelwegen. Julia en Lisa zijn superenthousiast over de werkjes die ze van school hebben meegekregen. Tijd voor lekker spelen. Het is te heet (40+) om veel te ondernemen. We eten ’s middags alvast macaroni. Pieter en Lisa doen een middagdutje en Inge en Julia de afwas. Daarna gaan de twee dames op ontdekking, aan het einde van de camping kun je over de muur klimmen en met een geïmproviseerd trappetje de zanderige rivierbedding in. De Fishriver is een klein stroompje waarin je kunt pootjebaden. Als we terugkomen zijn PL wakker en gaan we een lekker ijsje eten. Lekker zwemmen in het buitenbad en met een drankje en chips komt de dag tot een eind.

Zondag 25 maart
Het is weer tijd om verder te gaan. We rijden via het zuiden om het Ai!-Ais NP heen (C37), vlak langs de grens met ZA (Oranje-rivier), daar is het groen met veel wijnranken. We nemen even een kijkje bij het dorpje Aussenkehr aan de Orange river. Maar dat is geen geschikte koffieplek, veel huizen zijn niet meer dan bij elkaar gebonden takken met een zinkplaten dak. Dan weer langs de rivier naar het noordwesten. We stoppen voor koffie langs de weg, links is de Orangeriver, rechts de bergen. Gelukkig is er niet veel verkeer. Nog een paar km verder een raar geluid. We stoppen en helaas… een pap band (lekke band). Niet zomaar lek, helemaal leeg. De auto hangt zo laag dat we de krik er niet onder krijgen. Dus bushlapa afkoppelen, en proberen de auto op een ander punt omhoog te krikken en dan ondersteunen en dan de krik op de goede plek zetten. Wat een werk. Gelukkig heeft Pieter thuis geoefend met de reserveband te voorschijn halen. Dat is bij deze auto’s ook niet makkelijk, ze hangen namelijk onder de auto en je moet ze naar beneden takelen. Ook hiervoor moet de auto iets omhoog. Maar met hulp van Inge lukt het. Geen fijn klusje in de middle of nowhere (letterlijk). Een paar auto’s komen langs, maar niemand die stopt en vraagt of ze kunnen helpen. De oude band bergen we achterin de auto op, niet nog een keer met die takel aan de slag. Voorzichtig rijden we verder langs de rivier naar Sendelingsdrift en gelukkig met een goede asfaltweg het droge binnenland in naar onze tussenstop Rosh Pinah. We vinden een tankstation maar op deze zondag is er geen mannetje aanwezig voor de reparatie van de band. Wel een nummer om te bellen. Ja, ze kunnen wel komen, maar het call-out-fee is N$820 plus nog de verdere kosten. Terwijl je meestal voor tussen de 50 en 100 Rand je band kunt laten maken. Dus dat doen we niet. Het blijkt dat de weg van Rosh Pinah tot Aus (waar we gaan slapen) ook volledig asfalt is, in goede conditie. Dus we besluiten door te rijden en het morgen in Aus te laten nakijken/repareren. Terwijl we aan het tanken zijn komen er nog 2 auto’s aan, met Bushlapa’s erachter, we maken even een praatje met de eigenaren van B72 & B999.
Rosh Pinah is een mijnstadje, met name zink maar ook koper en lood. Tevens ligt het net ten oosten van de diamantrijke strook langs de kust. Helaas is het mijn/mineralen museum dicht.
De weg naar Aus is inderdaad goed, ook zijn er veel picknickplaatsen langs de weg. Het landschap langs de weg is leeg en verlaten, het zou zo uit een film over Mars kunnen komen. Zo zijn we redelijk op tijd bij onze plek bij Aus, het heet Klein-Aus Desert lodge. De camping ligt een beetje verder dan de lodge met receptie. Het is een kleine camping met 10 grote standplaatsen, allemaal met een houten windscherm, een picknicktafel en een braai. Er is 1 ablutie gebouw, maar geen stroom op de standplek. In het gebied rondom de camping zien we al snel een paar bavianen en 2 struisvogels die zich uit de voeten maken. Inge maakt een rijstprutje klaar. Hier probeert Pieter de nieuwe drone uit. Het is lastig om netjes te vliegen met dat ding. Hij blijft niet stil in de lucht hangen als ik niets doe. En de batterij geeft me niet veel tijd om te oefenen. Maar gelukkig werkt de camera wel goed samen met mijn telefoon en kan ik dus opnamen maken van mijn pogingen.
I gaat met de kinderen douchen terwijl P de afwas doet. Het water blijft niet constant op dezelfde temperatuur, dus dat is nogal een missie.

Maandag 26 maart
Vandaag is opa Theo jarig. Wij staan vroeg op, we willen vandaag de wilde paarden zien.
In de eerste wereldoorlog hadden de Duitsers een basis in Aus, waarschijnlijk zijn een deel van hun paarden achtergebleven toen de Duitsers moesten terugtrekken. Rond de zelfde tijd had de burgemeester van Lüderitz een succesvolle paardenfokkerij, hij werd gevangen genomen en de paarden ontsnapten op zoek naar betere weiden. Beide groepen hebben elkaar gevonden bij Garub, een waterbron die gebruikt werd voor de bevoorrading van stoomlocomotieven. De afgelopen 100 jaar is er een ‘kudde’ 200 wilde paarden ontstaan die wonderbaarlijk overleven in de Namib-Naukluft woestijn.
Met rusks en juice gaan wij op weg naar Garub, ongeveer 20km buiten Aus. Onderweg zien we al een paar gemsbokken en paarden lopen en grazen. Bij de drinkplaats is een hide, een stenen omheining maar wel vol in de harde, koude wind. Na even een beetje rondgekeken te hebben zie we wat stipjes en stofwolken naderen. De eerste paarden komen eraan. En het worden er steeds meer. Het is een prachtig gezicht. Na wat gedronken te hebben gaan de paarden weer verder of spelen/vechten een beetje met elkaar. In totaal hebben we iets van 40 paarden gezien. Heel mooi. Op een gegeven moment is het voor Pieter en de kinderen genoeg zo in de wind. Zij gaan in de auto zitten en kijken zo (een stuk warmer) hoe de laatste paarden vertrekken. Inge is nog buiten en maakt de laatste serie portretten van de paarden.
Dan terug, eerst opwarmen bij een kopje koffie bij de Bushlapa en dan door naar het dorp, waar we de band willen laten maken. Aus is een klein dorpje met een paar stoffige straatjes. Bij het tankstation is ook een winkeltje en we vragen om naar de band te kijken. Inge en de kinderen gaan het winkeltje in, Pieter gaat er ook heen als de tank weer vol is. Even later ga ik (Pieter) weer naar buiten om te kijken hoe het gaat met de band. De bandenmeneer heeft een heel groot stuk metaal van een wegschraper erin gevonden, deze is zeker 12cm lang. En de band heeft een hele flinke opdonder gekregen van deze plotselinge indringer en het grote gewicht dat erop rustte. Een deel van de zijkant van de band is zodanig beschadigd dat deze niet meer gerepareerd kan worden. Dus er moet een nieuwe reserveband komen. Gelukkig heeft deze winkel/garage de goede maat op voorraad, helaas moet er contant betaald: N$ 4000.
We halen de zwemspullen op bij de camping en rijden naar de lodge. Daar is een mooi zwembad, in de vorm van een hoefijzer. Helaas is het water aan de koude kant, maar met een lekker zonnetje erbij gaan we er wel allemaal in. Afgekoeld en dan opwarmen in het zonnetje. Een drankje op het terras en een bezoek aan de receptie/boekwinkeltje. Klein-Aus Desert Lodge hoort bij de Gondwana-groep en die geven ook prachtige verhalenbundels uit over Namibië. Terug op de camping maken de kinderen heerlijke zandtaartjes en spelen braai; Pieter heeft geen verdere aanmoediging nodig om de echte braai aan te steken! Als de zon onder is, komt er een prachtig heldere halve maan tevoorschijn. Het maanlicht is zo sterk dat er echt maanschaduw is. Als de kinderen slapen maakt I nog foto’s van de sterrenhemel.

Dinsdag 27 maart
Vandaag hoeven we niet zo ver, dus we slapen uit tot half acht en pakken dan rustig in. We nemen de B4 naar de kust, de kleur van het zand veranderd. Onderweg is er nog een stop-and-go waarna het asfalt weer mooi is. Vlak voor Lüderitz zien we diverse waarschuwingsborden: een voor wind(vlagen), zand (hadden we nog niet opgemerkt) maar ook hyena’s.
In Lüderitz slapen we op Shark Island, een voormalig eiland dat aan het vaste land is vastgemaakt met een weg. Het is nu onderdeel van NWR, het Namibiaanse Natuur Reservaten organisatie die ook campings en hotels hebben. Tussen 1904-1907 was het eiland een concentratiekamp waar duizenden Herero en Namaqua mensen zijn overleden. De gevangen moesten dwangarbeid verrichten en kregen weinig te eten. Er zaten en zitten nog steeds haaien in het water hier, dus vluchten was niet echt een optie.
De haven ligt vlak bij het eiland en ook het centrum is niet ver weg. Lüderitz heeft ook z’n mooie kanten. Vroeger heette het kleine baai, ‘Angra Pequena’ in portugees.
Na het opzetten van onze Miskruier drinken we uiteraard koffie. De kinderen gaan klimmen en klauteren op de grote rotsen. We rijden een stuk naar het noorden, de andere kant van de baai bij de visfabriek. Langs die bocht van de haven is ook NamDeb (Namibia & DeBeers), tegenwoordig mijnt men diamanten in de zee. Met grote zuigslurven wordt de zeebodem opgezogen en gezocht naar diamanten. In het dorp bezoeken we de VVV en krijgen goede routekaarten voor de peninsula en de heritage route.
In de middag gaan we een rondje rijden over Lüderitz schiereiland, dat dan weer ten zuidwesten van Lüderitz ligt. Het is natuurgebied en vogelreservaat voor de lokale, endemische damara stern soort. We beginnen in het zuiden bij de Grosse Bucht; het strand ligt vol met kelp, gedroogd in de zon lijken het wel zwarte mamba’s! Uiteraard moeten we met de tenen in het water!
Het contrast tussen woestijn en oceaan is bizar en spectaculair. De golven slaan op de stenen en hebben prachtige rotsformaties gemaakt. Er zijn heel veel mooie uitzichten. We zien de damara stern en ook flamingo’s en andere vogels. De kleine Bogenfels kunnen we niet echt vinden, maar het is een leuke klauter- en zoektocht.
Een van de volgende uitzichtpunten heet ‘Fjord’, de weg wordt wel erg hobbelig, rotsig en ongelijk. Op een bepaald punt stapt Pieter uit om te voet de rest van het pad te bekijken, wordt het beter of slechter, kunnen we nog omdraaien? Gelukkig wordt het niet slechter en is er een plek om om te draaien. Zo wordt het wel een mooie 4x4 route. En het uitzicht is de moeite waard! We zien ook nog het Halifax eiland liggen, net uit de kust, het thuis van een pinguïn kolonie. Het is niet gelukt daar foto’s van te nemen, net te ver en slecht licht, maar wel te zien met de verrekijker. Uiteindelijk zijn we zo lang onderweg dat we de laatste punten, dichtbij het dorp, overslaan. Maar we hebben nog een paar dagen..!
We doen nog een paar boodschappen en gaan pinnen voordat we terugrijden naar de camping; daar is het aanzienlijk drukker geworden. Er is een rood gevaarte bij gekomen-een Rotel. Een rijdend hotel – het is een grote vrachtwagen met in het eerste deel zitplaatsen met bagage ruimte eronder en in de aanhanger allemaal slaapcabines (horizontale kasten). Apart om te zien.
Na een paar dagen in de woestijn, vinden wij het maar fris aan de Atlantische kust. De locals mogen het dan mooi weer vinden en bijna windstil, wij denken daar anders over. Lisa kruipt weg bij mama op schoot. We zijn blij met ons beschutte plekje naast de ablutie.

Woensdag 28 maart
De ochtend begint miezerig, na een ontbijtje rijden we 10km landinwaarts naar Kolmanskop. Je hebt een speciaal permit nodig want Kolmanskop ligt in het sperrgebiet; een afgeschermde strook van de kust tot 100 km landinwaarts ongeveer over de hele lengte van Namibië. Hier werden en worden diamanten gevonden. In 1908 werd de eerste diamant gevonden in Kolmanskop, de diamanten lagen letterlijk voor het oprapen. Mensen kwamen van heinde en verre en rond 1910-1920 was Kolmanskop een levendig en rijk dorpje. In de hoogtij dagen is 5 miljoen karaat diamant gevonden in een periode van 6 jaar! Rond 1930 werden diamanten gevonden bij de monding van de Oranjerivier en vertrokken de meesten naar ‘groenere weides’. De laatste 3 gezinnen trokken in 1956 weg. Sindsdien nemen de elementen en vooral het zand, het dorpje over.
We beginnen met een rondleiding. Vroeger was Kolmanskop bruisend en van alle gemakken voorzien, postkantoor, politiekantoor, bakker en slager en zelfs een ijsmaker. Water werd aangevoerd vanaf Garub en daarvan werden ijsblokken gemaakt. Elke familie kreeg (gratis) dagelijks een ijsblok als koeling voor de koelkast. Er werd een grote gemeenschapshuis aangelegd met balzaal, restaurant en podium. De turn vereniging oefende er, artiesten kwamen op bezoek en beneden was een kegelbaan. Er was een ziekenhuis met het eerste röntgenapparaat in zuidelijk Afrika; niet zozeer voor medische diagnoses als wel om smokkelaars te betrappen! De hoogste bazen woonden in prachtige huizen, aan de zogeheten miljonairs boulevard. De mijnbaas, architect, ‘kwartierhouder’, boekhouder, leraar en arts. De arbeiders woningen waren kleiner, maar netjes.
De gids vertelt leuke en grappige anekdotes; zoals de wijnkelder onderin het ziekenhuis, het fascinerende en complexe proces van ijs maken, smokkelpogingen. Er wordt weinig vertelt over het lief en leed van de zwarte werknemers die in kleine huisjes aan de andere kant van het terrein moesten wonen. Dat was waarschijnlijk minder verfijnd en vooral stoffig, hard werken en afzien.
Na de rondleiding drinken we een kopje koffie en mogen op eigen gelegenheid nog door Kolmanskop dwalen. De meeste huizen kun je nog in; soms is er nog een muurschildering zichtbaar! Het bad staat buiten midden in het zand. Fascinerend, spannend en fotografisch mooi. Wel ploeteren door al dat losse zand. Om 1 uur moet iedereen het sperrgebiet weer uit zijn.
Terug naar Lüderitz en lunchen op de camping. We gaan nog een stuk van de heritage route wandelen. We parkeren en beginnen bij het ‘t Görke huis. Dit huis ligt op een berg met uitzicht over de stad en baai, het is gebouwd voor Herr Görke, destijds mijnmanager van de diamantmijnen. Nu wordt het gebruikt als het gastenverblijf voor officiële bezoekers van de mijn. Het is echt prachtig met een mooie tuin, glas-in-loodramen, mooie trap en dure meubels. Hierna lopen we verder, veel oude huizen met geverfde gevels, het doet een beetje mediterraan aan. Zo komen we ook uit bij het Lüderitz museum, de meeste teksten zijn in het Duits, het is er een beetje stoffig maar het geeft wel een goed beeld van hoe de Duitsers zich in deze hete woestijn hebben aangepast en geleefd hebben. Ook zijn er dingen te zien over de inheemse volken en de natuur (diersoorten) die dit hun thuis noem(d)en. Dan lopen we door naar de beroemde kerk van Lüderitz, de Felsenkirche. Je raadt het al, een kerk op een rots. Deze blijkt niet altijd open te zijn en gaat later die middag weer open. We doden de tijd met een drankje bij cosy coffee corner. Terug naar kerk; we kunnen nu ook de binnenkant bewonderen met de prachtige glas-in-lood ramen. De voorganger komt maar 1 keer per maand, helemaal uit Swakopmund. Het is een mooie stijlvolle kerk. We nemen een paar gidsjes mee als aandenken. We gaan pizza eten bij Ritzi’s. De kinderen kunnen niet stilzitten en gaan overal kijken. Ze zijn gefascineerd door de motoren van de andere mensen in het restaurant. Uiteindelijk mag Julia zelfs even op een van de motoren zitten vlak voordat ze wegrijden. En dan ineens is het genoeg geweest; twee uitgeputte meisjes moeten snel naar bed. ’s Nacht schrikken we wakker van een heftige onweersbui met een beetje regen.

Donderdag 29 maart
We staan rond 7 uur op en na het ontbijt gaan we de omgeving van de camping; shark island verkennen. Er zijn diverse herdenkingsstenen en monumenten. We klimmen de trappen op naar de vuurtoren die naast de camping staat. Daarna gaan we met de auto naar het waterfront. Daar parkeren we voor een wandeling aan die kant van de stad. We beginnen met de trappen langs het einde van de spoorweg, Lüderitz heeft een kopstation. Het is duidelijk dat er niet vaak een trein komt, er lopen diverse mensen over de rails om van de ene kant de stad naar de andere kant over te steken. Later horen we dat 1) het spoor wordt vernieuwd en dat nog niet overal goed spoor ligt en 2) dat een deel van het spoor door zand overspoelt is. We proberen een stadswandeling te doen, maar aangezien de beschrijving niet heel duidelijk is lopen we iets verder dan de bedoeling. Maar we zien we de belangrijke gebouwen, zoals de bibliotheek, het gemeentehuis met anker, het stationsgebouw en andere oude gebouwen o.a. in Bismarckstraat. Dan zijn we weer terug en laten we de kinderen even spelen in het speeltuintje van het waterfront. Waar meespelende ouders tot de orde worden geroepen omdat het maar voor kinderen tot 10 jaar is. Daarna lopen we de pier op. Lisa vindt het veel te eng, met al dat water onder haar voeten door. In de armen van papa durft ze maar net. Dan lunchen bij het gardencafe, echt bij iemand in de binnentuin. Heerlijke koffie en paashaaskoekjes voor de kinderen.
Boodschappen doen, terug naar de camping om alles op te ruimen en een appeltje te eten. We rijden terug naar het schiereiland, de noordelijke hoek. Eerste stop is Diaz punt. Bartholomeu Diaz, een Portugese ontdekkingsreiziger heeft hier in 1488 een kruis geplaatst, hoog op de rotsen, nadat hij als eerste Europeaan Kaap de Goede Hoop rondde. 500 Jaar later is een replica op dezelfde plek geplaatst. JL zijn onderweg in de auto in slaap gevallen. Wij stappen uit, maar P blijft eerst bij de auto. I gaat op pad, eerst over een soort beekje en dan een half vergane trap op naar het Diaz kruis. Op het eilandje voor de kust, ligt een groep zeehonden. Na haar rondje komt I terug zodat P ook kan kijken. Dan zijn de meiden ook wakker geworden, dus gaan we met z’n allen nog een keer omhoog. Er is ook een vuurtoren uit 1915, een vergane camping en een vissersboot op het droge. Een gezin probeert dapper een ‘shipshop’ uit te baten. Er komen amper mensen, er is geen water of sanitair, maar dankzij het zonnepaneel verkopen ze koude biertjes!
Terug op de camping zien we weer nieuwe mensen, tegenover ons neemt een ouder koppel een plekje in. JL adopteren hen meteen als kamp oma en opa. We raken aan de praat en drinken samen een glas wijn. Zij gaan dezelfde route rijden als wij, maar in een iets vlotter tempo. Ondertussen gaat de zon onder over de oceaan.

Wordt vervolgd

Foto’s:
https://photos.app.goo.gl/46uikcQ6zjtidoQL6