world choir games

Juli is hier winter; en dat hebben ze in de Westkaap geweten… er viel sneeuw. Bij ons (gelukkig) niet, maar het was wel koud. Truien, jassen en de verwarming weer aan. In het weekend warme chocomel in plaats van een biertje op de veranda.
Belangrijk en groot nieuws voor Barberton, na jaren voorbereiding en lobbyen was nu de vergadering van UNESCO waarop de Makhonjwa mountains werden voorgedragen en aangenomen !!! als nieuwe World Heritage Site.

Voor Pieter stond juli in het teken van de World Choir Games. De ‘Olympische spelen’ voor koren. Elke twee jaar ergens anders op de wereld en dit jaar in Zuid-Afrika.
Maandag begint met een ‘generale’ repetitie – een dress rehearsal. Het koor krijgt toga’s voor het concert. Tevens zijn de media en sponsoren uitgenodigd voor de laatste repetitie. Dinsdag geen repetitie, maar de laatste spullen uitzoeken en inpakken.
Op woensdag 4 juli is het dan zover, Laudate reist af naar Pretoria voor hun deelname aan de World Choir Games (WCG). Pieter gaat niet mee in de bus, maar rijdt met onze auto en de Bushlapa naar Gauteng, zodat deze een beurt en een paar upgrades kan krijgen. Een eerste tussenstop in Machadodorp om voor andere Barbertonners een portie biltong te kopen. Ik rij verder naar Alzu, waar de bus ook zal stoppen. Ik koop een beker koffie en voor ik vertrek zie ik de bus aankomen. Snel zeg ik hallo en krijg ik mijn koorkleding (blauw polo-shirt, vest en rode sjaal). Dan ga ik weer verder; op naar Gauteng. Mijn volgende stop is Bushlapa Centurion. De Bushlapa heeft in Barberton een nieuwe verflaag gekregen, maar nu krijgt hij een beurt, worden een aantal kleine zaken gerepareerd en krijgt hij een warm watervoorziening en een 2e zonnepaneel, zodat hij ook bij minder weer genoeg stroom opwekt. De laatste tussenstop is Irene Farm, waar ze lekkere koffie (Dutch chocolate) en koekjes verkopen.
Dan door naar onze hub, voor de komende 5 dagen, French Manor on Jacques street. Het is mooi gelegen, goed gebouwd en heel mooi ingericht. Ik ben er, ondanks mijn extra tussenstops, voor de bus van het koor. Iedereen krijgt een (gedeelde) kamer toebedeeld en dan is het tijd voor een snelle maaltijd.
Om 1900u moet iedereen weer in de bus, we gaan naar de Sun Arena voor de openingsceremonie. Als we aankomen bij de Sun Arena, on Time Square, zijn we nog relatief vroeg en in de zaal is er nog genoeg plek. Maar het vult goed op en als de ceremonie begint, na diverse aankondigingen, is het erg vol. Het begint natuurlijk met diverse speeches, dan het slaan op een grote trom en dan de parade van de deelnemende landen. Nederland doet ook officieel mee, met – zover ik kan nagaan – maar 1 koor, Dekoor uit Utrecht. En natuurlijk, ik. Maar ik ‘ben’ nu Zuid-Afrikaan en zwaai uitbundig met de grote ZA vlag die ik als stemgroepleider van de dirigent heb gekregen. In dit deel van het programma zitten ook nog 2 liederen die we met z’n allen, zo’n 8 duizend koorleden, mogen zingen. Het nieuwe WCG anthem ‘One Voice’ geschreven door niemand minder dan de Britse componist John Rutter en het lied van/voor onze Zuid-Afrikaanse 10e versie Singomanqoba geschreven door Sibongile Khumalo. Na de officiële opening komt de presentatie van Zuid-Afrika. De aandacht ligt vooral op de Zulu cultuur met veel dans en percussie en minder op zang. Kleurrijke optredens waarvan een hoogtepunt het optreden is van Ladysmith Black Mambazo. De meningen zijn verdeeld over het openingsprogramma; te weinig zang? te eenzijdig Zulu? - niet iedereen blijft tot het eind. Met de bus gaat iedereen terug naar Jacques street. Ik heb aangeboden mensen naar het aanverwante guesthouse op Freedman street te brengen; als ik terug kom is iedereen al naar hun kamer. We slapen met 4 bassen op 1 grote kamer. Er is voldoende plek, maar de doucheruimte is een verbouwde toilet, dus een beetje krap.
Donderdag is de grote dag: ons optreden voor een jury. We gaan vroeg op pad naar de campus. We zingen in het auditorium (Musaion). ’s-Ochtends gaan we eerst luisteren naar koren in dezelfde categorie. Dan is het tijd voor inzingen, laatste repetitie en omkleden in een naast gelegen collegezaal. Buiten opstellen en wachten - spannend; iedereen is nerveus. Het is zover, de bassen en tenoren gaan als eerste het podium op, naar de bovenste rijen, daarna de vrouwen en dan de dirigent. We zingen: ‘Aan U kom ’n Lofsang toe’ en ‘Wie het ek buiten U’ van Chris Lamprecht, ‘Kaapse kanarie wat so geelkeel sing’ van Awie van Wyk en ‘Ukuthula’, een nieuw lied (een paar jaar geleden opgetekend door iemand die we kennen) in Zulustijl. Het zijn geen complexe liederen en we brengen ze naar ons beste kunnen. Niet dat er geen kleine foutjes gemaakt worden. Een aantal juryleden lijken enthousiast, het publiek is erg lovend in hun applaus. Na ruim 11 minuten zit het erop, nu maar wachten wat onze score is. De dirigent is in elk geval erg tevreden met ons.
Met de bus terug naar onze hub voor een snelle maaltijd. De dirigent ‘trakteert’ ons op kaartjes voor een van de Celebration concerts. Het is midden in het centrum van Pretoria, in het Staatstheater. Daar zien we een sprankelende show van het Drakensberg Boys Choir, Credo uit Rusland, Paduan Suara koor uit Indonesië en TUKS Camerata. Het is een mooie afsluiting van een prachtige dag.
Op vrijdag zingen we weer, nu in informele sfeer tijdens een van de friendship concerts. Dit keer is het in een kerk net naast de campus. Na het concert gaan we lunchen bij World Choir Village. Dit is een tijdelijke plek, op het terrein van de Grieks-orthodoxe kerk, waar diverse eet- en drinkstalletjes zijn en een podium waar koren en individuen, die in de buurt zijn, kunnen optreden. Als we aankomen informeren we of we kunnen zingen, en dat kan. Dus we zingen nog een paar liedjes daar in de open lucht. In de middag gaat het koor luisteren naar een deel van het programma in de categorie Sacral Music. Helaas kan ik niet bij dit 2e gedeelte aanwezig zijn, want ik moet terug naar Centurion voor het ophalen van onze Bushlapa. Vandaag hebben we een vrije avond. Tijd voor het koor om samen te eten en te kletsen en elkaar informeel beter te leren kennen. De eigenaar van het guesthouse is zeer muzikaal en speelt piano, orgel en accordeon. Er ontstaat een soort bonte avond. Hij begint met allerlei, vnl. Afrikaanstalige, liedjes. Al snel zingen ook andere mensen mee of doen een solo. Het is erg leuk alhoewel sommige oubollige Afrikaanse liedjes de anderen veel meer doet dan mij, zal wel jeugdsentiment zijn. Ik zing samen met Natasha nog een paar sinterklaasliedjes!
Zaterdag begint rustig, ontbijten, vrije tijd en dan gezamenlijke voorbereiding van de braai. Alles moet klaar zijn om 1 uur zodat we net na 2-en in de bus zijn voor de Award Ceremony. Aangezien ik een auto heb, haal ik nog houtskool/briketten voor de braai. Aangezien in de briketten gehaald heb, steek ik het vuur aan. Aangezien ik het vuur aangestoken heb, ga ik braaien. Wat? Ja, een gewone Hollandse jongen die tussen allerlei Zuid-Afrikaanse mannen de braai mag doen!! Dat is pas integratie!
De Award Ceremony is net als de opening in de Sun Arena. Bij daglicht ziet het er anders uit. De Award Ceremony is in twee delen verdeeld; 1 Deel voor de Open Competitie, waar wij in zitten, en 1 deel voor de Champion competitie. Dus nu is de zaal een stuk minder vol. Er zijn 26 categorieën onderkent en afhankelijk van de hoeveelheid deelnemende koren per categorie, komen de vertegenwoordigers van alle koren van 1 of meerdere categorieën naar voren. Dan wordt per categorie een certificaat aan elk koor gegeven. Het certificaat kan brons, zilver of goud zijn. Ook wordt het puntentotaal vermeldt. Afhankelijk van je puntentotaal ben je een bepaald level in je ‘metaal’. Het loopt van 0 (brons) tot 30 (goud) punten. 0 Tot 10 is brons, 11 tot 20 is zilver en 21 tot 30 is goud. Laudate heeft zilver level 4 behaald met 13,65 punten. Het certificaat en de gespecificeerde scorelijst worden overhandigd. De beoordeling is een complex systeem van scores voor 4 verschillend aspecten van het optreden, soms algemeen soms per lied en dan van de 4 juryleden. Het Zuid-Afrikaanse jurylid heeft ons de laagste scores gegeven en ons dus zeker niet voorgetrokken. Maar we zouden altijd zilver hebben gekregen want we hadden geen score boven 20 ontvangen. Dus prima.
Het was mooi om te zien hoe blij iedereen was met de ontvangen scores en alle winnaars (besten in hun categorie) kregen een groot applaus uit de zaal. Alle categorieën hadden een winnaar met een gouden diploma, maar geen koor had meer dan 26 punten. Na afloop zien we nog even Michael Barrett, de dirigent van TUKS Camerata, waar we vorig jaar nog mee hebben samen gezongen, en die ook jurylid en commissielid is van WCG dit jaar. Hij is erg blij met ons zilveren diploma en vind dat we goed gegroeid zijn de afgelopen tijd. Snel wordt er nog een foto gemaakt. Dan is het weer voorbij. Tevreden gaan we terug naar onze hub om verder na te praten.
Zondag zingen we een laatste keer onze liederen, maar niet als officieel onderdeel van de WCG. De eigenaar van het guesthouse is tevens organist in een kerk en heeft ons uitgenodigd in zijn kerk. Een mooie en gepaste afsluiting van een geweldig weekend. Dan terug naar Mpumalanga, de meeste in de bus, sommige met eigen auto. Ik met de Bushlapa, en 2 passagiers. Hannah weet dat er bezoek bij haar huis is en wil zo snel mogelijk naar huis. Linda heeft flinke pijn in haar rug, en rechtop zitten en hobbelen in de bus zal haar geen goed doen. Zij gaat op onze achterbank liggen. Zo gaan we rustig naar huis met nog een tussenstop in Alzu, voor koffie en koek.

En wat is er in Barberton gebeurd? Inge heeft het druk met de kinderen en het werk, maar het gaat uiteindelijk best goed. Op zaterdag zijn ze met z’n drietjes naar een show van Barney, de kindvriendelijke dino, geweest in Nelspruit.
Als ik zondag middag thuis kom, is het huis leeg. Inge en meiden zijn uitgenodigd bij collega’s Tammy en Lloyd voor een braai. De meiden mogen de vissen in Lloyd aquarium bewonderen. Lloyd, Tammy en Wilco hebben de afgelopen week examens geschreven voor de opleidingen anaesthesie/interne gnk. De stress is weg, wachten op uitslagen; goede reden voor een gezellige braai. Lloyd heeft een mooie gasbraai en maakt een zeer smakelijke lamsbout. Voor Pieter gelukkig ook kipspiezen en Tammy heeft gezorgd voor salades. Collega’s Jandre en Salome zijn er ook; een gezellige middag en avond.

Dan begint weer een relatief normale week. De vaste verplichtingen: Pieter koor op dinsdag, woensdag hebben de meiden ballet en Inge dienst. Donderdag heeft Pieter een etentje met het koor als bedankje voor de gedane zaken voor WCG.
Dan gaan we op zaterdag weer samen op pad. Winkelen in Nelspruit. We kopen ondermeer een hoesje voor Inge’s nieuwe telefoon. De oude had eigenlijk permanent een oplader nodig. We shoppen ook lekker bij de Chinese Mall en sluiten af met een dinch bij Wimpy.

Met Inge gaat het even wat minder. Ze is erg moe en ziet het even niet meer zitten. De afgelopen maanden zijn erg zwaar geweest. Zoals jullie allicht zagen in de foto’s van juni waren er veel prematuren, maar liefst vijf wogen minder dan een kilo bij de geboorte. Die kleintjes hebben eigenlijk een NICU nodig. Inge heeft heel hard gevochten maar de meesten hebben het niet gehaald, en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. De afgelopen twee maanden vielen er maar liefst 13 dode baby’s te betreuren. Begin juli maakte een collega verschrikkelijke fouten waarop de afdeling (en indirect Inge) werden aangekeken, al was ze niet direct betrokken. Inge werd wel verantwoordelijk voor de verslagen. En toen diezelfde collega weer dienst had en ‘toevallig’ onbereikbaar was, werd Inge gebeld. Ze is met 100 km/uur naar het ziekenhuis gesjeesd voor een prematuur van 28 weken met uitzakkende navelstreng! Het jongetje is inmiddels zes weken en doet het naar omstandigheden goed. Maar voor Inge was het even teveel.
Daar kwam bij dat Inge er achter kwam dat HR (alweer) fouten had gemaakt, ik kreeg te laat uitbetaald en blijk niet in aanmerking te komen voor promotie (ondanks beloftes elk jaar, na 4 jaar nog op hetzelfde niveau.)
Ze heeft zich drie dagen ziek gemeld, is met een huisarts gaan praten over een ‘dreigende burnout’, veel geslapen en een massage gehad. De spanningen zijn zo erg dat de masseuse er helaas niet door heen kwam in een uur. Er staan nog een aantal vervolg behandelingen; massage en zogenaamde rife therapie. Het gaat langzaam iets beter. Maar het blijft moeizaam een goede balans te vinden tussen familie en werk en binnen het werk met beperkte middelen, minder personeel en HR problemen.

In het nieuws deze maand: het Thaise jongensvoetbal team dat vastzit en gered wordt uit een grot, uiteraard het WK waarvan we stukjes als achtergrond op hebben staan. Af en toe wil dat niet want er zijn weer stroom problemen met loadshedding, de oorzaak ligt bij stakende werknemers van Eskom. Hoewel geen wereldnieuws, we leven toch een beetje mee… in Nijmegen is een zomerse Vierdaagse van start gegaan.
Woensdag 18 juli is, vooral in Zuid-Afrika, een speciale dag. Het zou de 100ste verjaardag van Nelson Mandela zijn geweest. Dit wordt natuurlijk in het hele land gevierd met een extra speciale Mandela dag.

Zaterdag lopen wij onze eerste (halve) parkrun. Parkrun is een internationale organisatie die probeert mensen in beweging en contact te brengen. Elke zaterdag is er een wandeling/ loop van 5 km. Sinds een aantal weken heeft Barberton ook een parkrun. Het is alleen wel om 8 uur ’s-ochtends op je vrije zaterdagochtend. Maar in het kader van Inge’s herstel heeft Pieter ons ingeschreven en beginnen we vol goede moed. Voor de meiden blijkt 5 km iets te hoog gegrepen, gelukkig kunnen we halverwege afsnijden terug naar de start. De route gaat door de natuur met frisse (brand)lucht! Eenmaal in beweging is het een goede start van de dag.
Het is een lekker aanrommel weekend, rustig kopje koffie, cupcakes bakken. Inge maakt de naam-schilderijen van Julia en Lisa af. Die hangen nu boven hun bed in de slaapkamer. De meiden gaan een blokje fietsen; wij lopen. Er wordt hard gewerkt aan het eerste deel van het verslag van Namibië.

Op school worden er weer veel werkjes geknutseld. Het thema dinosaurus en winter komen aan bod. Ze maken een zelfportret van klei. Vooral Julia’s werkjes zie je verbeteren, steeds meer details. Ze is bezig met vormen en letters. Liedjes zingen met Tannie Marilda op de gitaar is ook favoriet. De laatste vrijdag van juli is ‘pyjama day’; kinderen en juffen naar school in hun pyjama. Ze genieten van milo en hotdogs.
’s-Avonds is de maanverduistering met bloedmaan. Het is een heldere lucht en bij ons al op tijd donker. Je kunt heel goed een schaduw zien ontstaan over de maan en inderdaad daarna krijgt hij een rode gloed. Inge loopt geregeld naar buiten en probeert foto’s te maken. Die zijn goed gelukt, maar die van een fotograaf in het dorp is wel heel mooi!

Zaterdags gaan we weer een halve parkrun lopen. Het is vooral een oefening in aanmoedigen. We zijn net voor negen uur klaar en kunnen dan gelijk in de auto naar Julia’s balletlerares. Daar is om negen uur een demonstratie over de ballet’bolla’. Oftewel hoe ouders de perfecte knot maken, die straks verplicht is bij het balletexamen! We krijgen wat handige tips en trucs. Daarna zijn papa en mama ernstig toe aan een kop koffie! Om 1 uur heeft Julia een verjaardagsfeestje van klasgenootje Henco. Hij wordt 5 en viert dat bij de tennisclub met als thema lego. Een prachtige taart, veel snoep, springkussen en genoeg andere vriendjes. Lisa en wij mogen er bij blijven, toch maken wij een wandelingetje naar de Pick en Pay.

De maand eindigt op maandag met een babyshower voor Inge’s collega Takhona. Ze verwacht een meisje, dus veel roze. Onze meiden vinden dat fantastisch en mogen ook komen. Ze smikkelen van al het lekkers en doen gezellig mee. Takhona wil het oude babybedje van Lisa overnemen, dat heeft Pieter ondertussen in de trailer geladen en kunnen we aan het einde bij haar thuis afleveren.

Pieter en Inge

Fotolink:
https://photos.app.goo.gl/jb6WboGhq6KpJ6MC9