Europa rondreis in Zuid-Afrika

De maand begint met een verjaardagspartijtje van een vriendinnetje van Julia, Klara. Klara’s moeder werkt als ergotherapeut in het ziekenhuis en haar vader voor Sappi. Ze wonen in een mooi huis buiten Barberton, in de bossen richting Swaziland. De ingang is gelukkig aangegeven met ballonnen! De kinderen rennen binnen en buiten rond en de volwassenen relaxen buiten op het gras. Het is een van de laatste warme dagen.
Oma knutsel is jarig en we skypen met het thuisfront. Julia en Lisa vinden het leuk de familie te zien, maar Julia wil na een paar minuten toch echt weer gaan spelen.
Die maandag is er een poolparty bij Inge’s collega Luzanne. Ze heeft in haar tuin een nieuw zwembad laten aanleggen. Geen housewarming, maar pool party! Afkoelen was niet echt nodig, maar het was wel gezellig. Na een verfrissende plons, lekker Mexicaans gegeten. De kinderen konden zo mama’s collega’s zien en omgekeerd.
Er volgt nog een pizza avond met oud-collega Christel en dochtertje Ava. Ze hebben vorig jaar Barberton verruild voor Canada, maar waren nu terug voor vakantie en familiebezoek.
Aan het eind van de maand komen collega’s Lauren en Guido een avondje mee-eten in de chaos van ons huishouden.

De meisjes doen het goed. Julia is helemaal tevreden in tannie Moira’s klas en is trots op de dingen die ze daar leert en op de ‘bak & brou’ die ze op vrijdag maken.
Samen met Henry en Klara vormt ze de drie musketiers! Ze spelen graag samen op school en zijn lekker ondeugend.
Lisa groeit en ontwikkelt zich goed. Behalve borstvoeding en pap, krijgt ze nu ook groente en fruit hapjes. Het is een enorme knoeiboel maar ze smikkelt van sweet potato en de banana+pineapple. De onderste twee tandjes zijn door en daarmee kan ze ook genieten van peuterkoekjes. Ze kan goed zitten en vind liggen en spelen niet meer zo leuk. Zittend kun je de wereld beter bestuderen en proberen allerlei spullen te grijpen. Ze kan heel geconcentreerd iets bestuderen, lacht het hardst om haar grote zus en is niet graag alleen.
Ze had kortdurende een andere oppas Njabu, maar is blij dat Dumisile weer terug is.

Het ziekenhuis houdt Inge goed bezig. De afgelopen maanden zijn druk geweest op de verloskundige afdeling en kliniek. Opvallend daarbij was het hoge aantal tienerzwangeren- bijna 20%! Een aantal meisjes (ja-meer dan een) zijn slechts 14 jaar. Een van mijn tieners beviel van een baby en daarmee waren er vijf generaties; de oudste was pas 65 jaar!
De tiener-zwangeren hebben een verhoogd risico op een keizersnede en ook dat was terug te zien in onze statistieken. Een sectio-rate van 25-30%. En als we het dan toch over cijfertjes hebben; de HIV statistieken blijven schokken: 45% is HIV positief. Gelukkig is er een goed programma om besmetting van neonaten te voorkomen en hebben we pas twee positieve baby’s gehad dit jaar.
Onze prematuren afdeling is weliswaar heel klein maar was de afgelopen maanden erg vol. Veel kleine baby’s, sommige net een kilo. Ook hier een aantal hele bijzondere casussen: congenitale hydrocephalus en een baby met anencefalie die na een week, nog levend, is ontslagen.

Veel werk, maar ook genoeg tijd voor uitstapjes. We gaan een weekendje naar Pilgrim’s Rest. Het is een net een beetje ver voor een dagtripje. We boeken een overnachting in het enige hotel in het dorp: the Royal Hotel. We slapen niet in het hotel maar in ‘the Royal Cottage’ een eigen huisje met ouderwets meubilair en een Victoriaans bad.
We wandelen een rondje door het dorp (schuilen in een cafe voor een regenbui!) en bekijken de verschillende kleine musea/oude huizen. De oude garage, het Victorian house, het postkantoor, de oude drukkerij. Het geeft een kijkje in de bijzondere wereld van 1873 – 1930 waarin het zoeken naar goud en het werken in een goudmijn gelukzoekers en ook randfiguren aantrok.
Op zondag nemen we een kijkje bij het huisje van de mijnmanager; Alanglade house. Gebouwd door de Transvaalse Goud Mijn Exploitatie, om de manager (op stand) te huisvesten binnen zijn werkgebied. Het huis lag net vergenoeg buiten het dorp om geen last te hebben van de mijnwerkers en de mijnindustrie zelf. Het huis is gebouwd in 1919 en had 15 kamers. Maar de mijnmanager vond het nog steeds te klein – er was namelijk geen slaapkamer voor zijn zonen. Wel voor hem, en voor zijn vrouw, en de nanny en de gouvernante. Een schoolkamer, dameskamer, rookkamer, eetkamer en 2 ontvangstkamers (1 voor genode en 1 voor ongenode gasten; met elk een eigen ingang). Het huis is gemeubileerd zoals het er in 1900 uitzag. Heel mooi en goed uitgelegd door de (prive)gids.
Tot slot gaat Julia als een echte goudzoeker, goud pannen! Achter het info-centrum is een bak met rivierzand en water. Onder begeleiding wordt de pan rondgedraaid en het overtollige gruis weggespoeld. Julia vindt mooie steentjes met (klater)goud.

Aan het eind van de maand gaan we nog een weekje weg. Koningsdag is hier Freedom day, en de Dag van de Arbeid (1 mei) valt op zondag, dan krijgen we maandag extra vrij. We gaan op weg naar Parys (met griekse y, dus in Zuid-Afrika niet Frankrijk!!) Parys ligt in het noorden van de Free state (oude Oranje Vrijstaat) langs de Vaal, met aan de overkant North West province. Het is een oud goudzoekers stadje dat nu een soort kunstenaars kolonie is geworden zonder al te gek te zijn. Ook ligt het in / bij het Vredefort Dome. Een UNESCO werelderfgoed ter herinnering aan de oudste en best bewaarde meteoriet inslagkrater op aarde. De inslag is al even geleden, ongeveer 2 miljard jaar. De meteoriet die insloeg was ongeveer 10 km – ja kilometer – in doorsnede; even groot als de gehele Tafelberg van Kaapstad. Het inslagpunt is ongeveer op de plek waar nu het dorpje Vredefort ligt. De randen van de inslagkrater liggen ongeveer 150 km er vandaan. Bij Vredefort zelf is er ook een krans van bergen te zien. Dit komt door de opwaartse beweging van het magma na de inslag. De bovenste aardlagen zijn door deze enorme inslag zo plooibaar geworden dat je het kunt vergelijken met de kringen in het water door het laten vallen van een steen. Pas 150 km verderop is de kracht van de inslag zodanig afgenomen dat de kring zich niet verder kon uitbreiden.
De invloed van deze inslag op het milieu van de hele aarde moet enorm zijn geweest, maar aangezien er alleen eencellige micro-organismen bestonden, heeft dit de evolutie waarschijnlijk niet ernstig beïnvloed. Als er grotere organismen geleefd zouden hebben (zoals dino’s), dan zouden die zeker weten het loodje hebben gelegd.
In Parys wordt ons aangeraden de Vredefort dome tour met een gids te doen. Dan kun je ook privé land op om bepaalde rotsformaties etc. te bekijken. Maar met een volle auto en 2 kleine kinderen denken wij dat de gids zich niet aan ons kan aanpassen. Dus wij stippelen zelf een route uit en rijden die op eigen gelegenheid. We zien mooie bergen met aparte rotslagen en komen zelfs uit bij het `vredefort museum’ in Venterskroon. Waar een mooie, maar kleine tentoonstelling is ingericht met een informatieve video van ongeveer 15 minuten. Gelukkig bereiken we het museum voor de suppoost/bewaker met weekendverlof gaat. Terwijl wij nagenieten van de rit met een kopje koffie zegt hij, sluiten jullie zo meteen de deur, mijn lift is er – ik ga!

We hebben een paar ontspannen dagen in Parys, het is overdag lekker warm en ’s-nachts heel koud is – de herfst is echt begonnen. Parys heeft veel antiekwinkeltjes, een aantal kunstgalerijen en allerlei restaurantjes. Ze zijn trots erg trots op hun Franse naamgenoot en we vinden vier kleine (en nog kleinere) varianten van de Eiffeltoren. We wandelen langs de Vaal in plaats van de Seine.

We breken de terugreis op en verblijven twee nachten in Heidelberg. Behalve een Duits Heidelberg, zijn er twee in Zuid-Afrika. Dat was nog goed opletten bij het boeken van een hotel en uitzoeken van wat er te doen is. Heidelberg is een stadje met een leuke historie, maar helaas is er nu weinig aandacht voor. De meeste musea en oude gebouwen waren dicht. Wel een rondje om de Klipkerk – kerk van steen gedaan. En thee met een koninklijk randje gedronken. We sliepen net buiten Heidelberg bij de Rust guesthouse. Een oude boerderij uit 1906, ook een monument. We kregen een rondleiding van oma, de achterkleindochter van meneer FJ Bezuidenhout. Erg leuk en ook wel mooi – maar als ze te vaak zeggen ‘alles is nog origineel’ dan betekent dat ook dat er in ruim 100 jaar weinig groot onderhoud is gedaan. Het ziet er aan de buitenkant nog goed uit, en is nog steeds een werkend boerenbedrijf. Toch indrukwekkend.
De volgende dag gaan we naar het Suikerbos Nature Reserve. We wandelen de informatieve Toktokkie trail en rijden daarna de 60km lange rondrit door het park. Mooie en afwisselende uitzichten met ver weg een verdwaalde zebra. In het Park is het Diepkloof Boerderij museum. Nog meer geschiedenis, met loslopende ganzen, schapen en koeien.
Lisa is een beetje ziekjes geworden met vlekjes en verkoudheid. De nachten zijn daardoor onrustig. We zijn blij als we weer thuis zijn en allemaal in ons eigen bedje kunnen slapen.

Lieve groetjes uit een droog en fris Barberton.

Pieter, Inge, Julia en Lisa

Nb: picasaweb gaat stoppen, de foto’s zijn te vinden via de opvolger Google Photo’s.
Gewoon de link volgen:
https://goo.gl/photos/pcYzgjo3oMt6tayV7