Namibie deel 2 (Sesriem-Swakopmund)

2018 nadert het einde, het jaar waarin we onze prachtige reis maakte naar Namibie. Onvergetelijk en ontelbare herinneringen en foto's.
Vandaag (eindelijk) deel 2.

Wij wensen iedereen een gelukkig, gezond, gezellig en avontuurlijk 2019.

Vrijdag 30 maart 2018, Goede Vrijdag
Goede Vrijdag is voor ons een reisdag. Het heeft niet geregend de afgelopen nacht, maar zo aan de kust bij Luderitz is de Bushlapa wel nat van de dauw. We beginnen met opbreken, ontbijt, alles zo goed mogelijk drogen en dan op pad. Het is een lange rij-dag, zo’n 470 km. Het eerste stuk is goede weg, de B4, terug tot net voorbij Aus. Dan gaan we voor de rest van rit het zandpad op. Als we van het asfalt afdraaien, stoppen we om de bandenspanning iets te verlagen (van 2.2 tot 1.8 bar). We maken van de gelegenheid gebruik om koffie te maken met het hete water dat we meegenomen hebben. Deze weg, de C27 nemen we tot aan Helmeringhausen, dan de C13. Het landschap verandert steeds weer, veel zand dat wel, maar ook bergen in allerlei kleuren en vormen, dan weer los zand met rotsen, soms gras, soms struikjes, soms bomen er tussenin. Maar vooral is het landschap leeg. Als tussenstop (wel een omweg van zo’n 20 km) nemen we Duwisib castle. Het kasteel, midden in de woestijn, werd in 1909 door een rijke Duitse officier gebouwd voor hem en zijn vrouw. Een groots entree, kleine groene binnentuin en meerdere woon- en slaapvertrekken. De woonvertrekken zijn nog als vroeger, een aantal slaapvertrekken zijn nu hotelkamers en in de binnentuin kun je wat drinken en eten. Na een drankje en hapje kijken we wat rond. Veel kunstwerken van paarden, en in de kelder een bar!
Hierna verder naar Sesriem, langzaam verandert het landschap van droog met struikjes naar vnl. zand, eerst geel/bruin dan steeds roder totdat het zelfs rode zandduinen worden. Er tussendoor lopen zebra’s en struisvogels. Dan zijn we bij Sesriem, Sossusvlei park. We parkeren bij het kantoor en krijgen een stand toegewezen. Het is een ronde plek met in het midden een grote boom, voor schaduw. Het is nog even puzzelen hoe we de Bushlapa opzetten en hoe we die dan daar krijgen, maar het lukt. Het nog iets natte tentdoek, wordt hier binnen een paar tellen kurkdroog. Als we gesetteld zijn is het meteen etenstijd. Inge maakt een snelle soepmaaltijd klaar. Dan gaat de zon alweer onder achter de mooie zandduinen en tegelijkertijd komt de maan, helemaal vol, op aan de andere kant. Geweldig mooi om te zien. Dan snel het bed in, iedereen is moe.

Zaterdag 31 maart
Na een lange rustige nacht slapen we lekker uit – eh – nee dus, na een te korte nacht gaat de wekker al weer om 5.00. We gaan vandaag op duinenjacht, op naar Duin 45. De poort vanaf de camping naar het natuurgebied gaat om 6:00 open, 1 uur eerder dan voor de mensen buiten de camping. We kleden ons snel aan en zijn de zevende auto in de rij voor de poort. De maan is buiten nog te zien, als de poort open gaat rijden we in het donker het park in. Sommigen mensen hebben heel veel haast, wij rijden vlot door. Inhalen is geen probleem, de weg is goed en tegenliggers zijn er nu toch niet. Rond kwart over zes begint het te schemeren, het wordt aan de Atlantische kust duidelijker later licht dan in Barberton. We parkeren en beginnen de klim van Duin45 nog in de ochtendschemering, pas als we een kwart van de beklimming gehad hebben komt de zon over de bergen en andere zandduinen heen. Een glorieus moment, een paar (??!) foto’s waard. Ook een goede smoes om even rust te nemen, het is wel echt zwaar zo’n zandduin beklimming. De beklimming van een duin gaat altijd over de spitse rand tussen 2 zijkanten. Daar waar de zandkorrels tegen elkaar aangedrukt worden hoe de wind ook staat, is het relatief stevig. Maar toch: twee stappen omhoog en je zakt een stap terug in het losse zand. We gaan door tot we op een soort zadel zijn, een stuk waar de zandduin een horizontale bocht maakt. Dan is de pijp leeg, vooral voor Inge die Lisa het hele stuk heeft gedragen in de draagzak. Julia is met veel aanmoediging ook zo hoog gekomen. We zitten op de rand en kijken uit over de duinen, wat een schouwspel van kleuren en schaduwen. De schoenen gaan uit, lekker met de blote voeten in het zand. We gaan niet verder naar boven, maar terug naar beneden. Zo langzaam als het omhoog gaat, zo snel gaat het naar beneden. En wat een gemopper op de heenweg, dikke pret de berg af. Lekker rennen, gillen en vallen in het koele, zachte zand.
Nog voor acht uur staan we weer benden. Tijd voor een ontbijtje met koffie, sap en rusks. We hadden stoeltjes meegenomen en kunnen kijken hoe alle andere mensen naar boven ploeteren. De kinderen spelen heerlijk in ‘de grote zandbak’ en Inge maakt natuurlijk veel foto’s. Als we wegrijden zien we dat de band linksachter niet meer heel hard is. Die pompen we maar weer even op. We gaan terug naar de camping, verkoeling zoeken in de schaduw. We doen een was, dat droogt lekker snel in de zon en 40+ graden. De meiden maken een mooie paaskleurplaat van opa Heijnen. Dutjes/chillen op de oranje Zofa en een spelletje. Pieter gaat nog even met de auto naar de garage ter controle van de band. De spanning is nog steeds goed en P wordt aangeraden het in de gaten te houden en terug te komen als hij weer leeg loopt.
Rond 4 uur begint het iets af te koelen, het is nog maar 36 graden…! We rijden naar Sesriem canyon. Het is even zoeken naar het wandelpad, maar eigenlijk is elk paadje naar beneden goed. We komen uit in een soort kloof met steile rotswanden. We wandelen verder met soms nog wat verdere afdalingen. Bij een soort tweesprong, staat een bordje met ‘water’- dus gaan we die kant op. Het pad naar het water loopt schijnbaar dood, maar daar zien we toch een grote groep toeristen. Blijkbaar is er een bron met water in de gang achter het rotsblok. Uiteindelijk blijft P met de bagage en L achter en klauteren Inge en Julia achter de groep aan. Water is een groot woord, er is een natte plek te zien in het zand. Het is een leuke wandel-, klim- en klautertocht tussen de verschillende rotsen, gelukkig is het iets koeler in de schaduw van de canyon. Terug bij de camping zijn we toe aan een douche, alleen Lisa vindt dat maar niks.
Eenmaal opgefrist willen we nog sundowners doen bij Elim dune, maar het is net iets verder rijden dan gedacht en het is duidelijk dat we niet meer de duin kunnen beklimmen voor de zon ondergaat. We zoeken een ander plekje en drinken onze drankjes vlakbij de auto. Terug bij de Bushlapa een toetje en dan naar bed.
Het blijft erg warm, een lakentje is voldoende om onder te slapen.

Zondag 1 april, Paaszondag
Dan is het Paaszondag, maar geen rustig uitslapen voor ons. We worden wakker van rijdende auto’s – hoe laat is het? Onze wekker is niet afgegaan. Het is 1 april, heeft Namibië zomertijd of niet? We staan snel op en in de auto, we zijn toch nog voor 6 uur bij de gate. Vandaag rijden we helemaal naar Sossusvlei, 70 km het park in. Als de zon opkomt, zijn we bij het einde van de asfaltweg, daar is een parkeerplaats waar je kunt overstappen op 4x4 vervoer van het park, of zelf doorrijden in je eigen 4x4 als je je bandenspanning hebt verlaagd tot ongeveer 1 bar. Geen ‘zandpad’ maar echt 4x4, een dik pak los zand met enorme hobbels en kuilen er in. We komen bij de parkeerplaats voor Deadvlei en papa dune. Een black-backed jackal loopt tussen de duinen door. We willen het beroemde Deadvlei zien, er staat weliswaar een keurig bordje (follow the markers), maar waar die markers zijn???
Het is niet duidelijk, we houden een beetje links aan en volgen (op afstand) een groep lopers. Eerst lopen we een kleine duin op om meer overzicht te krijgen, maar het blijft één en al zandbak en duin. We zien links een vlakte en verderop een kort steil pad de duin op, allicht is dat de route? We gaan de duin af en lopen een eind over de vlakte, droge leem, hard en makkelijker te lopen. Maar wel al warm in de zon. Dan een ‘kort’ steil stuk omhoog de duin op…. Wat zullen we zien? Geen Deadvlei! We kijken uit over een kleine vallei tussen allemaal zandruggen Later blijkt dat dit het begin is van Big Daddy, de hoogste duin van 325meter!!! We gaan terug en proberen het aan de andere kant van de duinen (zeg maar vanaf de auto rechtsvoor). Daar zien we ook andere mensen lopen en die bevestigen dat dit de route is naar Deadvlei. We moeten twee kleine hellinkjes van heet zand over in de zon en dan zijn we er. De vallei is eigenlijk een kleivlakte, ooit gevormd door de rivier Tsauchab. Er staan dode acacia’s van 900 jaar oud, zwartgeblakerd door de zon. Prachtige contrasten, witte klei, rode duinen, blauwe luchten en zwarte boomstammen. Een droom voor fotografen…. Terwijl de kinderen uitpuffen, maakt Inge de nodige foto’s. Ondanks de bekendheid van deze vallei (in Namibië) is het niet de enige plek, er vlakbij is ook een stukje met een paar dode bomen.
We lopen terug naar de auto en rusten uit in de schaduw van een boom op de parkeerplaats. Tijd om het zand uit de schoenen te kloppen en wat te drinken.
We rijden nog een stukje verder naar de echte Sossusvlei en Mama dune. Ook Sossusvlei is droog, maar de contrasten en kleuren zijn prachtig. We lopen een klein rondje en rijden dan terug door het losse zand. Bij de grote parkeerplaats stoppen we om de bandenspanning weer omhoog te pompen. Pieter heeft speciaal voor deze reis een kleine compressor gekocht die werkt op de accu. We rijden gelijk door naar het tankstation, dat is gelijk het hele dorpje Sesriem. De linkerachterband is echt lek, daar moeten we naar laten kijken en gelijk tanken. De bandenmeneer is net met lunch, en er zijn nog meer klanten. Terwijl we wachten op onze beurt, kopen we water, brood en ijsjes bij het tankstation. Er blijkt een flinke spijker in de band te zitten, hij wordt eruit gehaald en kan gelukkig geplugd worden. Terug naar de Bushlapa voor een dutje.
Terwijl we slapen verstopt de Paashaas allemaal eieren op onze kampplek, vnl. in en rond de oude omgevallen boom die in het midden staat. Als de meiden wakker zijn, mogen ze gaan zoeken. Wat zijn het er veel! De Paashaas heeft niet de chocolade eieren verstopt maar plastic eieren. Die mogen de kinderen daarna inruilen voor chocolade-marshmallow eieren die in de koelkast liggen. Want het blijft natuurlijk de Namibische woestijn waar we in zitten.
De wind is ondertussen aan het aantrekken en er verschijnen wolkjes in de lucht. Wij gaan kijken of we een plekje kunnen vinden voor een paar mooie foto’s en een sundowner. We rijden het park weer in en na 26km slaan we een zijweg in, we zien donkere bergen en twee rennende struisvogels. Het blijkt een privé-weg en we worden door de enige andere auto gemaand om om te draaien. We gaan terug naar de hoofdweg en zien onderweg een mooi schouwspel met zon, zand, stof en tegenlicht door dode bomen heen. Moeilijk om op de foto te krijgen. Daarna stoppen we bij Dune 40. Het lijkt alsof hier ook een parkeerplaats en weg naar de duin was. Het is nu afgesloten. I gaat met L er lopend naar toe. PJ blijven bij de auto en kijken daar een beetje rond. Er verschijnt een regenboog boven de bergen ten oosten van de camping – mooi, maar er komt dus echt slecht weer aan. Als IL weer terug zijn bij de auto, drinken we alvast onze sundowners met een snack. De kinderen dansen in alle vrijheid. We rijden met het laatste licht weer terug. Als de zon bijna ondergaat stoppen we nog langs de kant van de weg voor een serie foto’s, de wolken krijgen prachtige kleuren. In het schemerdonker terug naar de Bushlapa. De meisjes krijgen nog een chocolade haasje en dan naar bed. Iedereen is moe na een lange, warme dag.

Maandag 2 april, Tweede Paasdag
Vandaag geen vroege start, we kunnen een beetje uitslapen. En het weer werkt mee, midden in de woestijn en het miezert!! We staan rustig op en proberen zo snel mogelijk in te pakken, de kinderen helpen goed mee. Het is bewolkt en het blijft een beetje druppen, dus de Bushlapa wordt nat/vochtig ingepakt. We gaan op pad via de C27 en C19 naar Solitaire. Onderweg donkere wolken, regen en soms diepe plassen in de zandweg. Solitaire is een soort halfweg tussen de havens van Walvisbaai /Swakopmund en de binnenlanden rondom Rehoboth. Solitaire staat bekend om de bakkerij McGregor met zijn apfelkuche. Een goede plek voor koffie dus. Het is dorpje bestaat uit de bakker, het tankstation, een handjevol huizen en veel oude auto’s. Er breekt een klein zonnetje door, in combinatie met de donkere wolken levert dat mooie uitzichten op. We kruisen de Steenbokskeerkring, het bordje Tropic of Capricorn is een populaire fotostop. We rijden over de C14 naar het noorden over de Gaub pass, eigenlijk is het meer een soort canyon waar we doorheen rijden. Dan slaan we af naar het oosten, de C26 richting Windhoek.
Gelukkig is het even droog en hebben we goed zicht, de C26 is rustig maar heeft een aantal bergpassen, o.a. de Gamsbergpas. Niet moeilijk, maar het gaat wel langzaam 34-40km/uur. Ergens onderweg wordt er gesnoept met koekjes, Julia’s koekje heeft een heel hard stukje???! Het blijkt de wiebeltand die er nu uit is. De passen zijn mooi, kronkelig met diepe ravijnen er langs, het wordt steeds groener. Langzaam stijgen we naar de hoogvlakte waar Windhoek op ligt. Bovenop begint het weer te regenen. Als we Kupferbergpas over zijn, kunnen we Windhoek in de verte zien liggen.
We nemen de westelijke rondweg en dan de B1, onze camping Monteiro ligt 15km ten zuiden van Windhoek. Het is een kleine camping met veel groen en weelderige plantengroei. De stands zijn overdekt, maar mede daardoor ook met maar 1 in- en uitgang. Dus moeten we er achteruit in, dat vergt het nodige manoeuvreerwerk. Als we uitgestapt zijn zien we pas hoe vuil onze auto en Bushlapa zijn. Het eerste wat we doen als de Bushlapa op zijn plek staat is om hem en de auto te wassen. Niet helemaal, maar wel zodanig dat we, zonder vuil te worden, alle deuren open kunnen maken. Onder het vele modder zien we ook pas de schade van de hele dag op een gravelroad rijden. De witte reflectoren aan de voorkant zijn kapot en er zijn diverse deukjes en beschadigingen aan de verf te zien. Ondertussen verkennen de kinderen het terrein, de tuin, volières en pauwen.
Het was een lange rijdag, dus er is geen tijd meer voor een rondje Windhoek. We eten curry met rijst en gaan dan douchen. Het op tijd naar bed is toch nog na negen uur.
’s Nachts krijgt Julia bezoek van de tandenfee, die N$20 achterlaat.

Dinsdag 3 april
Tijd om Windhoek te gaan verkennen. Net buiten de stad is een afslag naar Heroes’ Acre; dat wekt de belangstelling. We komen bij een grote poort; de kaartverkoper is er nog niet, maar we mogen wel alvast naar binnen. Het terrein is een memorial, begraafplaats en paradegrond voor onafhankelijkheidsherdenkingen en zo. Het is enorm ruim opgezet. Het doet een beetje Russisch aan. Zou dat komen door een gedeelde communistische achtergrond? Het is op een helling gebouwd met terrassen met ‘graven’ en herdenkingsstenen van strijders. Het loopt omhoog tot aan een obelisk en een beeld van strijder Sam Nujoma, later de eerste president van Namibië. Er is ook een wand met een reliëf met een aantal strijders erop uitgebeeld. Nog een aantal trappen verder omhoog, eindigt het bij een paviljoen. Vanaf daar hebben we een weids uitzicht op Windhoek en het vliegveld. We lopen via de rondweg weer naar beneden. De kaartverkoper is nog niet gearriveerd; dat was een voordelig bezoekje!
We rijden naar het centrum van Windhoek, op een rotonde midden in de stad is de Christuskirche. De kerk is open en we kunnen van binnen de glas-in-lood ramen bewonderen en even rondkijken. Daarna gaan we naar het Windhoek Craft Centre, we drinken koffie bij het music café en bekijken een aantal curio winkeltjes. Bij Namcrafts zijn mensen buiten bezig met boren en schuren, fascinerend maar voor Lisa een beetje te spannend en lawaaierig. Namcrafts is een mooie winkel, ruim opgezet en alles gesorteerd op kleur. In de voormalige brouwerij zit een diamantwinkel en slijperij, leuk maar veel te duur. Dan vinden we het grote craft centre, waar een heleboel ‘winkeltjes’ in een groot gebouw bij elkaar zitten. Dat is leuk rondstruinen en met een aantal succesvolle aankopen. Winkelen maakt hongerig; gelukkig is daar het bekende Craft Café. Inge bestelt een Milchkaffee, een grote soepkom vol met koffie en melk. Ze neemt er een broodje met Zebrasalami bij, Pieter neemt een zalmwrap. De kinderen delen een bananachococake. Het Café heeft Wi-Fi; zo kunnen we Oma in Nijmegen een felicitatie sturen. We sluiten het shoppen af bij een 2e handsboekenwinkel om de hoek, het staat echt helemaal vol boeken.
De middag brengen we door in het Independence Museum, lokaal ook bekend als ‘het koffiezetapparaat’. Het moderne museum staat tegenover de Christuskirche, voor de ingang een beeld van Sam Nujoma, nu met een boek. We gaan met de lift omhoog, het museum is groots opgezet en beslaat drie verdiepingen. Grote schilderijen en foto’s over de bloedige geschiedenis van Namibia. Heftig, indrukwekkend maar soms ook wat eenzijdige belichting van feiten. Interessant maar ook moeizaam om de kinderen dit goed uit te leggen. De bovenste verdieping is het restaurant. Als we daar aankomen, wordt ons meteen gevraagd geen foto’s te maken tenzij we een drankje nemen. Een uitzicht met een prijskaartje dus. Enfin, dan is dit een goed moment om een Windhoek-biertje te drinken. Als we bestelt hebben snellen we naar buiten om overzichtsfoto’s te maken van het uitzicht over Windhoek, gelukkig breekt er een klein zonnetje door. Proost met een Windhoek in Windhoek!
Hoogste tijd om nog wat boodschappen de doen. We vinden een Pick’n’Pay in een mall. Lisa is zo moe dat ze in het kleine vakje van het boodschappenwagentje in slaap valt. Boodschappen, pinnen en tanken - we zijn nu immers in de stad.
We sluiten de dag af bij Joe’s beerhouse, een grote biertuin vol met sfeervolle oude rommel. Het is er gezellig druk met lekker eten, Pieter heeft fish’n’chips, de meiden spaghetti en Inge doet zich te goed aan een oryx schnitzel. In het donker rijden we terug naar de camping.

Woensdag 4 april
De dag begint fris en bewolkt, vandaag gaan we weer rijden. Als we ingepakt zijn, vinden we de auto nog aan de vieze kant; op zoek naar een carwash. De eerste heeft een lange rij, de tweede bestaat niet en nummer drie zit verstopt in een hoek achter een tankstation. De eigenaar denkt dat het gaat lukken, met wat verplaatsen van andere auto’s en goede aanwijzingen lukt het om er in te komen. Eerst de auto en dan de Bushlapa, schoon verlaten we Windhoek.
We rijden eerst naar het noorden over de B1 en dan naar het westen via de B2. Een omweg om bij Swakopmund te komen, maar wel de beste kwaliteit weg met de minste steile afdalingen. Onderweg hebben we wat wegwerkzaamheden en vertraging. We rijden door Okahandja, Wilhemstal en stoppen voor een snelle koffie en tankbeurt bij Karibib. Ondertussen wordt de omgeving weer droger en meer woestijn.
We slapen bij Gecko Ridge campsite. Niet de beste keuze, we zijn de enige, de faciliteiten zijn matig en het is nog een stuk naar Swakopmund. Pieter zet de Bushlapa op, we eten een boterhammetje en rijden dan naar Swakopmund. Het is fris, bewolkt en zelfs mistig. Mooie rijen palmbomen langs de weg de stad in. We parkeren bij de pier, met jassen en truien wagen we ons in de frisse wind - uitwaaien aan de kust. Daarna wandelen we een stuk over de mooi aangelegde promenade met palmbomen en bloemen en een groep Guinea fowl’s - tot aan de vuurtoren en dan terug. Op de camping eten we noodles met worteltjes en kip. De douche is een beproeving, hij wisselt van koud naar heet. De kinderen willen er zo niet onder en houden het bij wat wassen.

Donderdag 5 april
De volgende dag hebben we al vroeg een afspraak bij Desert Explorers in Swakop voor quadbike rijden. Het is nog steeds bewolkt, beetje mistig en daardoor fris. Ze zijn gelegen net buiten Swakop, langs de weg naar Walvisbaai. De gids stelt zich voor en we krijgen helmen, alleen voor Lisa is er geen kleine helm. Op naar de quads, Julia wil per se bij Inge op de quad, dus Lisa komt bij P. We krijgen een korte voorlichting hoe de quad werkt (zoals een motorfiets) en welke handsignalen er gebruikt worden tijdens de rit. Dan gaan we op pad. Eerst een klein stukje asfalt, dan een geul / rivierbedding. Al snel komen de eerste hellinkjes op en af. We zijn nog onwennig, P heeft het eerder door dan I. Meer motor ervaring helpt. J kan zichzelf vasthouden aan het stuur en I’s armen. Lisa niet. P moet L de hele tijd met 1 arm vasthouden en dus blijft er nog maar 1 arm over voor het stuur. Af en toe wijst de gids naar iets moois. Zo zien we vanaf een duintop Swakopmund liggen en vanaf een andere plek hebben we zicht op de zee/oceaan. Verder stoppen we niet zoveel – weinig uitleg over het leven in deze woestijn. Het rijden gaat steeds beter en dat is maar goed ook want de hellinkjes worden steeds hoger. Op een van de hogere duinen stoppen we, even de benen strekken. We lopen naar de rand, beneden heeft iemand ‘I love you’ in het zand geschreven. En dan moeten we weer naar beneden…. ‘gewoon’ de quad laten glijden van de helling af. De eerste paar keer is dat doodeng, daarna krijgen we er lol in. De quad glijbaan. Lisa heeft het erg koud gekregen voorop in de wind. De gids geeft haar zijn extra windjack, dat vindt Lisa zo lekker dat ze na een paar minuten in slaap valt. Gelukkig zijn we bijna terug. Het laatste stukje mag Julia ook een stukje rijden - super stoer. Na twee uur quadbiken is iedereen moe en voldaan. Julia en Lisa kletsen nadien honderduit over het ‘squadbiken’ (Julia) en ‘motobike’ (Lisa). Terug bij de basis kijken we nog naar de kamelen en papegaai die daar ook wonen.
Bij het village café warmen we op met koffie en heerlijk chocoladetaart. Daarna wandelen we een rondje door Swakop, we ontdekken kleine steegjes met leuke curio shops; boeken, cd’s en placemats met borduurwerk. We doen boodschappen bij Woerdman, een Duitse supermarkt. Julia en Lisa zijn dolblij met de Haribo snoepjes, de volwassenen maken een keuze bij de Namibiaanse wijnafdeling. Papa legt de boodschappen in de auto en we wandelen verder langs huizen met oude Duitse gevels naar ‘cafe Anton’. Het is een Duitse bakker die erg doet denken aan de Bakker Derks in Nijmegen. Er is zelfs een muurschildering van Kleve! Koffie, cappuccino, gebakjes en de meiden een mooi figurenkoekje.
Iets verderop is een speeltuin vlak aan de kust. Tijd om lekker te spelen, schommelen en klauteren. We lopen een stukje langs de boulevard, daar de Mole geheten, aan het einde heb je zicht op noordelijk Swakop. Naast de speeltuin is het Swakop Museum, zeer divers met tentoonstellingen over ecologie, geologie, geschiedenis, natuur, cultuur en de diverse volkoren. Leuk opgezet, genoeg te zien voor de kinderen en boordevol informatie voor de ouders. We zijn met sluitingstijd om 5 uur nog maar net uit gekeken. Bij het kleine museumwinkeltje vinden we nog een paar leuke boeken uit de Gondwana reeks.
We lopen langs de diverse restaurants aan de Mole, onze keuze valt op Brewer and Butcher, een kleine craftbrouwerij en restaurant. We proeven de lokale biertjes en eten een hapje, pretzel met bratwurst en bijzondere burgers. Het is er lekker warm, een leuke sfeer met lekker eten en drinken – echt genieten. In het donker rijden we terug naar de camping.

Vrijdag 6 april
In de buurt van de kust is het alweer bewolkt en fris. We staan rustig op en ga na een tankbeurt op pad. We hebben gisteren al onze vergunning gekocht en een beschrijving gekregen om de binnenlanden van Swakopmund te verkennen. Het landschap is eerst erg vlak en weinig zeggend; veel zand en rotsen. Als we het natuurgebied van Namib-Naukluft park in rijden wordt het ruiger. Er staan rotshoopjes, soms met nummers, die verwijzen naar de tekst in de brochure. Het is duidelijk dat het hier ongerept is. Er komen maar een paar plantensoorten voor, wij zien er heel duidelijk 2 (dollar bush en ink bush) steeds terugkomen. Wel heeft dit gebied heel veel korstmossen (lichenen), vooral de Xanthomaculina convoluta. Lichenen groeien heel langzaam, minder dan 1 mm per jaar. Ze zijn afhankelijk van de inlandse mist voor hun vocht en zijn heel kwetsbaar. Op een van de punten kun je nog de Baaiweg zien, een ossenkarweg van 100 jaar geleden. De sporen zijn nog altijd zichtbaar doordat de lichenen nog niet zijn terug gegroeid. Een van de andere stops is een voormalig kampterrein van Zuid-Afrikaanse troepen uit de Eerste Wereldoorlog, glas en blik vergaan niet. Deze route gaat naar het zogeheten ‘maan landschap’. De vallei van de Swakop rivier is 460 miljoen jaar geleden gevormd, toen het hier nog natter was. Nu zijn het ruige, donkere bergen ontstaan door erosie. Met de blauwe luchten en hete felle zon voelt het inderdaad alsof je op een andere planeet bent. In de woestijn groeit een bijzondere plant, de Welwitschia mirabilis. De grotere exemplaren zijn ‘beschermd’ door een ring van stenen om aan te geven dat je niet dichterbij mag. Het zijn levende fossielen, planten die meer dan 1500 jaar oud kunnen worden. De Welwitschia’s hebben eigenlijk maar 2 bladeren, 1 links en 1 rechts. Hun nerven lopen evenwijdig met de groeirichting en hierlangs scheuren ze vaak in. Zo lijken er meerdere bladeren te zijn. Je kunt ook duidelijk zien dat ze 2-huizig zijn, de mannelijke en vrouwelijke bloemen verschillen zichtbaar. Ondertussen zijn de kinderen in slaap gevallen in de auto. We rijden de route af en nemen dan de weg terug naar de hoofdweg tussen Swakopmund en Walvisbaai. Het is mooi om te zien hoe de woestijn aan het oosten van de weg is en de zee aan het westen. Inge maakt nog foto’s van de brug over de rivier de Swakop, die bij Swakopmund de zee instroomt.
Terug in Swakop gaan we naar het aquarium. Het is niet zo groot maar wel leuk. Vooraan is een tank met roggen, boven is een klein speelhoekje. Op de diverse wanden zijn leuke en interessante weetjes te lezen. Dan komen we bij de hoofdtank. Hier is een tunnel onderdoor gemaakt. Eerst vinden de meiden het best eng, zeker als ze zien dat er naast allerlei zilvergrijze vissen ook haaien in rondzwemmen. Als ze daaraan gewend zijn, vinden de meiden het heel stoer.
Hierna gaan we lunchen bij het Die Muschel Café en boekenwinkel. Inge vindt daar nog een leuk boek over Sam Nujoma en het ontbrekende deel van de Gondwana serie.
We wandelen verder naar de Kristall Galerie, Namibië is bekend om zijn diamanten maar ook om zijn prachtige edelstenen. Binnen is een kleine ‘mijn’ met weinig licht en dan komen we in de grote zaal met de grootste kwarts kristal van wel 3 m hoog en 14100 kilo. Verder een verzameling van mooie ruwe stenen, gepolijst en verwerkt in prachtige sieraden. Bijzonder is het pietersite, een steensoort met prachtige kleuren die alleen in Namibië voorkomt. Julia en Lisa lijken het niet erg leuk te vinden en hebben moeite om zich netjes te gedragen. Geen ijsje, wel boodschappen en dan terug naar de camping. Daar is een klein zonnetje en kunnen de meiden wel genieten van alle kleine steentjes in het zand. ’s Avonds moeten we improviseren met onze eigen bushdouche, een grote zwarte zak met douchekop om toch warm af te spoelen.

Zaterdag 7 april
Na een rustige nacht volgt deze keer een zonnige ochtend – maar vannacht was er wel weer zeemist tot bij onze camping. De tentdelen zijn nog vochtig als we ze inpakken.
We rijden een rondje door Swakop, met zon ziet het er nog mooier uit - een plek om ooit nog terug te keren. We willen nog een kopje koffie drinken bij een theetuin voordat we verder noordwaarts rijden. We hebben geen adres alleen aanwijzingen en het lukt niet om het plekje te vinden. Als we parkeren om het te vragen, valt Inge op dat de bullbar aan de voorkant scheef hangt. Pieter maakt het provisorisch vast met een tie-wrap, maar zo kunnen we niet verder. Na Swakopmund komen we niet meer in een grote plaats en nu is het nog zaterdagochtend, wellicht is er nog wat open. Maar waar naar toe? Eerst maar even naar het dichtstbijzijnde tankstation. Die verwijzen ons naar de Toyota garage. Daar wordt het probleem bevestigd, maar zij doen geen laswerk. Het wordt een speurtocht over het industrieterrein van Swakop, de een is dicht, bij de ander is de lasser afwezig.
Uiteindelijk komen we terecht bij mijnbouw/pipe drilling bedrijf, de mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. De manager wordt erbij gehaald en geeft opdracht ons gelijk te helpen. De kapotte onderdelen worden er af gesleuteld en gelast. Een van de bouten blijkt niet meer zo goed, gelukkig hebben ze een nieuwe voor ons. Ook de andere kant wordt nagekeken en daar blijkt ook een en ander bijna losgetrild te zijn. Na een uur is alles gemaakt en aangedraaid. En de prijs, ik had in mijn hoofd al zitten rekenen, -laswerk – nieuwe bout, 1-2 uur loon. Zal toch snel 400 – 500 N$ zijn. Uiteindelijk wil de manager N$ 100 hebben. En de Namib Dollar is evenveel waard als de Rand. Dat heb ik natuurlijk met liefde en een fooi betaald.
Die koffieplek hebben we niet meer gevonden, we hebben tijdens de reparatie zelf even wat gemaakt. Net voor 12 uur rijden we dan uiteindelijk Swakopmund uit, op weg richting de Skeleton Coast


Tot zover. Fotolink:
https://photos.app.goo.gl/o3MSq5W5yqdZG2eg6