April; maand van veel reizen

Waarschuwing: dit verhaal is lang….! En gaat over allerlei mooie plekjes in Zuid-Afrika, mocht je nog twijfelen over een bezoek aan Zuid-Afrika, hierna ben je overtuigd!

Op tweede Paasdag zouden Pieter’s ouders aankomen op Johannesburg voor drie weken vakantie. Wij zijn ze gaan ophalen, in een aantal etappes op naar Jo’burg.
Goede Vrijdag via Hilltop Camp in Hluhluwe Park gereden waar we onze Engelse kennis Paulina nog een keer ontmoeten. Door naar Swaziland, waar we zouden overnachten in Nisela Lodge. Niet in de lodge, maar in de Beehive huts. Een traditionele Swazi en Zulu hut gemaakt van takken en gras, met een zeer lage en smalle ingang. Een mooie plek en een geweldige ervaring. Maar alleen aan te raden voor mensen die jong zijn van lijf en leden, want je moet op je knieën door de ingang (en ’s nachts naar het toilet).
De volgende dag door naar Ermelo. Eigenlijk hadden we in Amsterdam (30 km verderop) willen logeren, maar daar waren geen slaapplaatsen beschikbaar. Ermelo is een erg slaperig stadje, met een heel protserig gemeentehuis. Na ons paasontbijt (met marshmallow-eieren) door naar Jo’burg, waar we in de wijk Northmead een B&B hadden geboekt. Tijdens die rit een hele andere omgeving gezien, leger, met veel weidegrond en een paar energie (kolen) centrales. We waren op tijd in Jo’burg en zijn naar het Apartheidsmuseum geweest. Twee gescheiden ingangen en veel indrukwekkende informatie. Er was ook een tijdelijke tentoonstelling over het leven van Nelson Mandela.
Na een fris nachtje (de winter is begonnen, de kachel ging ’s avonds aan!) zijn we naar Pretoria gereden om daar het Voortrekkersmonument te bekijken. Ik was daar al eens geweest, maar het was nieuw voor Inge. Het Voortrekkersmonument is gebouwd om de 100jarige viering van de Slag bij Bloedrivier te herdenken en daarmee de Grote Trek uit 1835 – 1838. Het is een immens gebouw in een typische jaren 1930 stijl. Op de 4 hoeken van de buitenmuur zijn 4 Voortrekkers gepositioneerd van wel 3 meter hoog. Het gebouw bestaat uit een grote zaal met 2 kelders en een etage vlak onder het dak. In de grote zaal zijn 26 grote gebeeldhouwde voorstellingen opgehangen die verschillende fasen van de Grote Trek weergeven. In de eerste kelder is aandacht voor de verschillende Boerenrepublieken die tijdens de Grote Trek zijn ontstaan. Op dat niveau staat ook een grote necrofaag ter verering van de omgekomen helden van Zuid-Afrika. De grote zaal net als de etage onder het dak heeft een open vloer waardoor het zonlicht in een klein gat in het dak op 16 december precies op de necrofaag schijnt.
Buiten het gebouw is een muur gebouwd waarvan de binnenkant lijkt op een laager bestaande uit 36 ossenwagens, net als bij Bloedrivier. Recent bijgebouwd was een museum over de Afrikaanse Taal en het ontstaan van de Afrikaner identiteit, het plaatste de Apartheid in een internationaal perspectief. Zuid-Afrika heeft een complexe geschiedenis, maar we beginnen het steeds beter te begrijpen. Het zonnetje warmde lekker op, en we hebben nog heerlijk gewandeld door de Gedichtentuin.
Maar toen kwam het belangrijkste van die 2e Paasdag; het ophalen van mijn ouders van OR Tambo Airport. Gelukkig hadden we de weg naar het vliegveld ook gereden toen we naar Pretoria gingen, want er werd aan de weg gewerkt en niet alle afslagen waren even duidelijk te zien in het donker. Ze zijn veilig en zonder problemen aangekomen, het weerzien was erg fijn.

De volgende dag meteen op weg naar de Blyde Rivier Canyon. ’s Middags de eerste uitkijkpunten bezichtigd; the pinnacle en God’s Window – met een middag zonnetje en prachtig uitzicht. In Graskop begon de zoektocht van mijn vader naar een echte hoed en vingerhoedjes (thimble in het Engels). We overnachten in een luxe tent midden in de bossen bij Mac Mac. De volgende dag begonnen we met een boottocht over het stuwmeer van de Blyde Rivier Canyon. Een leuke ervaring en zo zagen Inge en ik dit deel ook eens met andere ogen. Daarna via de noordelijke route weer naar boven om ook de bekende punten de Drie Rondavels en Bourke’s Luck Potholes te zien. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een Portugees-Moçambiquaans restaurant in Graskop, met een knapperend haardvuur.

Een lange rijdag voor de boeg: via Nelspruit en de N4 naar Swaziland – Jeppe’s Reef en Piggs Peak – om te overnachten bij Malandela’s. Maar niet zonder eerst een bezoekje te brengen aan Ngwenya Glass. Een fabriek waar ze met oud glas hele mooie en uitlopende voorwerpen maken. Prachtige glazen beeldjes en meer bruikbare glazen. Zelf vond ik de strand-wijnglazen (zonder voet!) het meest opvallendst. Inge wou een glazen zebra kopen, alleen diegene die zij wilde, hadden ze natuurlijk niet. Jammer – maar een goede reden om nog eens terug te gaan.
Malandela’s ligt in het centrum van het land, met veel voorzieningen en cultuur in de omgeving. Vanaf daar zijn we naar het Cultuur en Natuurhistorisch Museum, Swazi Candles en het natuurpark Mlilwane geweest. Ook een uitstapje naar een Cultural Village geboekt met een dans voorstelling. Er waren helaas erg opdringerige Vervet-monkeys, die onze koude lunch (pizza stukken over van de vorige avond) onweerstaanbaar vonden. Zo werd een stuk zomaar uit mijn hand getrokken terwijl ik even een andere kant opkeek! De gids van de rondleiding was niet erg geïnspireerd, maar het was wel mooi om kennis te nemen van de opbouw van een traditioneel dorp en de functie van de diverse hutten en structuren. Na de rondleiding was er een dansvoorstelling, indrukwekkend! Bij de gospelliederen werd ook gedanst met mensen uit het publiek en aangezien ik op de eerste rij zat, werd ik er 2 keer uitgeplukt. Maar gelukkig kan ik wel een beetje bewegen op muziek!

Die zondag weer veel in de auto, op weg naar Hlabisa. Voor mijn ouders was de vakantie eigenlijk pas net begonnen, maar Inge moest weer aan het werk. Maandags eerst mijn ouders Hlabisa centrum laten zien en ‘s-middags toen Inge weer een beetje gesetteld was een aantal afdelingen laten zien. Volgens mij maakte dit wel een grote indruk op mijn ouders. De volgende dagen trips met mijn ouders gemaakt naar St Lucia (boottocht, Crocodile center en strand). We hadden geluk met de hippo’s, crocs en vele vogelsoorten. Vooral mijn moeder wilde heel graag aan de Indische Oceaan staan, natte voeten heeft ze er zeker aan overgehouden. De tijdsplanning liep een beetje in de soep met het volle programma, we moesten nog boodschappen doen in Mtuba en langs de bieb en we zouden ook nog braaien die avond. Het werd een late braai, met boerewors en struisvogel hamburger, en nadien deed de braai goed dienst als terrasverwarmer. Een dag naar Richards Bay (uitzichtpunt, jachthaven en ‘ons’ winkelcentrum).
Op onze ‘rustdag’ zijn we de weg achter ons huis afgereden nadat we samen het huishouden gedaan hadden. Dat was wel een flink stuk verder dan ik dacht en uiteindelijk via een asfaltweg (via het park) terug gereden. Nou die rit door het park gaan we niet vergeten. Een paar olifanten, maar vooral een groep van 6 leeuwen gezien – op de weg! Zo dichtbij dat veel foto’s door het glas heen zijn gemaakt. Volgens mij waren het 2 sub-adulte leeuwen, 3 oudere leeuwinnen en een jong mannetje – met beginnende manen. Nog nooit eerder zoveel actieve leeuwen bij elkaar gezien (zonder TV er tussen). Ik moest even later ook nog vol in de remmen om een overstekende neushoorn te ontwijken. Een heerlijke namiddag!

Vrijdag had Inge vrij en zijn we nog een keer naar het park gegaan. Begonnen in het Imfolozi-deel. Voor het eerst het Centenary Centre bezocht. Het is een gecombineerd stuk met museum, craftshop, kiosk en onderzoekscentrum. Een grote groep buffels bij de Umfolozi rivier. In het Hluhluwe deel zagen we 2 volwassen rhino’s met 2 kleintjes! We sliepen in het park, in het Hilltop camp. ’s-Avonds gegeten in het restaurant. Lekker, maar het was buffet-braai en de braai was buiten-niet alles was even goed warm gebleven. De volgende dag na 2 rondjes het park uit en doorgereden naar Hluhluwe dorp voor de lunch en naar ons volgende adres – Sandforest lodge. Dit is een mooie lodge op een bedreigd geworden gebied – het zandbos. In de uitlopers van het St. Lucia estuary is een bossysteem ontstaan op de droge rivierzandbodems, vergelijkbaar met duinbossen, maar dan met weinig invloed van de zoute oceaan. Ik ben nog niet thuis in alle boom en plantensoorten, maar het was erg mooi. Een paar Rode duikertjes gezien die wegschoten tussen de boompjes. En veel vogels en vlinders. Voor vlinderliefhebbers is Zuid-Afrika echt een aanrader. We zijn hier nu acht maanden en hebben elke dag wel vlinders gezien; van grote Koninginnepages en Swallowtails tot minuscule witjes en blauwtjes. Het was die middag lekker weer en we hebben samen met mijn ouders ook nog genoten van het zwembad. De volgende dag hebben we False Bay bezocht (nee niet bij Kaapstad, maar een baai in het isiMangaliso Wetland Nature Reserve). We hebben een flinke wandeling gedaan (Ingwe trail) deels door het Sandforest en deels langs het meer van St. Lucia. Daarna hadden we de lunch bij Ilala weavers verdient.

Een laatste avond samen voor Inge en mijn ouders. Inge bleef werken en wij met z’n drietjes nog een week op stap. Die maandag naar Eshowe – bijna een standaard stopover voor ons. Wederom het museumcomplex bij het fort bezocht. Dit keer een gids die ons alle tijd gaf en rustig in de buurt bleef om vragen te beantwoorden. Heerlijk! Nieuw was de vlindertuin, helaas was het een koude en natte dag en waren de vlinders niet echt mobiel. Wat het voor de jongen van de tuin dan weer makkelijker maakte om de vlinders op te pakken en voor onze neus te houden.
Aan het eind van de middag ook nog de Dlinza boardwalk gedaan. Het zal wel aan het weer gelegen hebben, maar weinig dieren gezien of gehoord. Wel nog geprobeerd de wandelroute naar Bishops’ Seat te doen. Maar gezien de nattigheid van het paadje, zijn we halverwege (?) maar weer omgedraaid (iets wat vaker zou gebeuren de komende dagen).
De volgende dag door naar een nieuwe bestemming – nou ja. Naar Underberg – een dorpje in de zuidelijke Drakensbergen waar ik sinds 1998 niet meer was geweest. We hadden in één van de valleien ten noorden van Underberg een cottage geboekt. Een heerlijke plek, echter wel ca 35km dirtroad van het dorp af. Maar mocht je niet tegen zo’n rit opzien dan is Rose Cottage van Silverstreams CaravanPark een aanrader. De volgende dag toch weer terug naar Underberg voor de nodige boodschappen (en een volle tank) en maar meteen doorgereden naar een paar mooie plekken in die buurt. Waaronder een bezoekje aan het Sani Pass Hotel met zijn wandelpaden. Helaas waren die paden niet helemaal in een goede conditie dus, voor we goed en wel begonnen waren weer omgedraaid. Maar wel lekker geluncht aldaar.
De volgende dag onze vallei verkend. Vlakbij onze cottage begon het Bushmans Nek NP. Goed aangegeven stond het niet, maar als je het wist was je er zo. Eerst langs het kantoor van Ezemvelo Wildlife (handig zo’n Rhino Gold card!), dan door de douane (nou ja, als je alleen wilde wandelen kon je er gewoon langs lopen) en dan het park in. Een korte route uitgekozen. Het begon al meteen met 2 riviertjes die we in de eerste 100m moesten oversteken. Geen brug of zo iets, wel met stapstenen. Maar niet echt met een vlakke bovenkant en goed gepositioneerd. Vooral de 2e oversteek was een uitdaging voor mijn moeder. Maar met wat hulp toch te doen. Daarna een heel stuk op dezelfde kant van de oever. Een mooi stuk met vele mooie bloemen en vlinders. We zouden slechts tot Halfway Cave gaan. In de hoop dat deze grot ook grotschilderingen zou bevatten. Echter hiervoor moesten we nog een paar keer een stroompje over. De 3e oversteek was echt een uitdaging en koste ons de nodige tijd om een goede plek te vinden. Daarna begon de tijd te dringen en werd het steeds onduidelijker waar we nu echt waren. En dus hoever het nog was. Uiteindelijk bij de samenvloeiing van 2 stroompjes gepauzeerd en de terugtocht aanvaard. Deze keer waren we vast bijna ‘halfway’ maar waar die ‘Cave’ nu echt was? De terugtocht was weer een uitdaging, met de drie oversteken, een groep wilde bavianen in de buurt en een misstap van moeders die haar een beurse knie opleverde. Maar verder was het een mooie wandeldag (ca 5 uur onderweg) met goed weer, waarna we onze rust weer verdient hadden. De avond en nachten waren behoorlijk koud, een goede smoes om het haardvuur aan te steken.
De dag dat we deze heerlijke plek verlieten zijn we nog naar de naburige vallei gegaan, met de Garden Castle. Een vallei met een goede geasfalteerde weg, soms wat smal en af en toe stukken met slaggaten, maar dus een stuk beter dan ‘onze’ dirtroad. Aan het eind van deze weg lag een resort met uitzicht op het kasteel van rotsen. De volgende tussenstop was Marutswa Forest. Een klein bos op een helling waar nog Kaapse papegaaien voor komen. Die laten zich normaal gesproken alleen rond de schemering zien en horen en ook die dag maakten ze geen uitzondering. Maar wel een mooi bos met een informatief, makkelijk wandelpad. Onderweg verder nog gestopt bij Pickle Pot cafe, een biologisch-organisch café-restaurant in de buurt van Boston. Heerlijke gerechten en zeer vriendelijke bediening. Onze reis eindigde bij Africa’s Eden, super mooi gelegen guesthouse in de buitenwijken van Pietermaritzburg (PMB).
In PMB het Voortrekkersmuseum met de Kerk van de gelofte bezocht. Deze kerk is de kerk die de Voortrekkers hebben gebouwd om hun gelofte afgelegd vlak voor de Slag bij Bloedrivier, te eerbiedigen. Eerst een houten kerkje, in 1840 een eerste stenen kerk. In 1848 was de kerk al te klein en zijn ze in een ander gebouw te kerk gegaan. Het oorspronkelijke gebouw is verkocht en in 1960 weer teruggekocht en ingericht als museum. Daarna het centrum nog een beetje verkend en o.a. het Natal museum, een natuurhistorisch museum bezocht. Eigenlijk een beter museum dan in die in Durban. Daarna een hapje gegeten bij Quincy’s aan Victoria Street. Een aanrader!
Op de laatste zondag van april weer verder, nu naar Umhlanga voor alweer de laatste nacht. Die dag zouden we eerst nog een oude Tesselse schoolgenoot van mijn moeder bezoeken die als sinds 1962 in Zuid-Afrika woonde. Voorafgaande nog een kleine tocht door Durban gemaakt. Het was druk, maar wel Durban -strand, -haven en Ushaka gezien.
Maandag 30 april was de laatste vakantiedag van mijn ouders. Koffers inpakken en alles ordenen. Als dat in orde is nog even koffie aan het strand van Umhlanga en een wandeling door Gateway Mall met een lekkere Portugese lunch.
Nog even lekker rustig genieten van de middagzon in de B&B en dan naar het vliegveld. Uiteindelijk nemen mijn ouders en ik rond 19.00u afscheid, ze vliegen naar Jo’burg en dan door naar Amsterdam. We hebben genoten van een prachtige vakantie met hen.

Eind april was hier ook een lang weekend, 27 april was het Freedomday, herdenking van de eerste vrije verkiezingen in 1994. Inge had het weekend dienst; veel alcoholintoxicaties, auto-ongelukken en steek en snijwonden. Op vrijdagavond alle hechtsets van de poli en de OK gebruikt, en dat terwijl ze een set voor twee patiënten gebruikten! Na het weekend was Inge kapot. En heel blij dat Pieter weer thuis kwam!
Inmiddels is het alweer mei, waarschijnlijk een iets rustigere maand maar we blijven van alles beleven.

Pieter

Jullie hadden de foto’s van maart nog tegoed, dus deze keer twee linkjes:

Foto’s maart:
https://picasaweb.google.com/103320746814663000311/Maart2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCP_Gy8jDqZTLGw&feat=directlink

Foto’s april:
https://picasaweb.google.com/103320746814663000311/April2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCIjlhs_CsNmSPg&feat=directlink