vooruit in 2016 en terug in de tijd in KZN

Een nieuw jaar in Barberton

Het jaar begint met geknal en leuk vuurwerk, maar gelukkig slapen de meisjes er doorheen.
En dan mag Julia weer naar school. Na drie maanden thuis (nou ja) gezeten te hebben begint ze in een nieuwe klas. Ze is dit jaar begonnen in de de Apies klas (Monkey class) van Tannie Moira. De Apies klas is boven in het hoofdgebouw, en de kinderen mogen op de grote speelplaats met alle oudere kinderen. Bij Tannie Moira beginnen ze met dagelijkse werkjes (elke ochtend 1 opdrachtje) en leren ze een aantal basis vaardigheden waaronder knippen en verven. Op vrijdag is het bak en brou: een eetbaar knutselwerkje maken.
Julia gaat dit jaar twee halve dagen (maandag en vrijdag) en drie hele dagen naar school.
Julia is duidelijk niet meer gewend om elke schooldag naar school te gaan en het kost ons vaak moeite om Julia uit bed en klaar voor school te krijgen.

Het is in Barberton echt warm, meestal tussen en de 30 en 35 graden. Normaal regent het in de zomer regelmatig wat de hitte tempert en verlichting geeft aan de planten en de dieren. Maar het regent dit jaar veel minder vaak en ook niet zo stevig. Alles is dus droog. Er zijn water-restricties opgelegd door de gemeente: geen tuinen sproeien of auto’s wassen. Gelukkig is de nieuwe water tank gedurende onze afwezigheid wel volgelopen, dus is er water (4,5 m3) voor de tuin beschikbaar

Lisa groeit goed en is een vrolijk meisje. Ze begint vrolijk te kletsen: eeh, aah en eu. Lisa heeft haar handjes ontdekt: ze gaan regelmatig in de mond. Ze vindt het leuk met doekjes te spelen, ze vast te houden en er op te sabbelen. Ze speelt op haar speelkleed en kan zelf het muziekje aan doen.
Deze maand naar de kliniek geweest voor de vaccinaties. De kleine meid weegt al meer dan 6 kilo. Ze groeit goed van de borstvoeding.
We hebben een oppas gevonden voor Lisa; Dumisile. Die twee lijken het goed met elkaar te vinden. Julia is ook dol op Dumisile; ze komt elke werkdag voor Julia naar school gaat en als Julia hoort dat ze er aankomt, rent ze meteen op haar af
En Julia, als ze dan thuis is van school, is Lisa haar favoriete bezigheid. Altijd wil ze naar Lisa kijken, maar nog veel liever knuffelen, aaien en kusjes geven. Helaas doet ze dat nog niet (altijd) met de gepaste voorzichtigheid. Julia is echt dol op haar zusje.

Voor Inge weer terug aan het werk ging, hebben we eerst nog even goed genoten van de laatste week van het zwangerschapsverlof en een reis ingepland. Een weekje terug naar KZN, herinneringen op halen en nieuwe plekken verkennen.
Met twee kinderen gaat de reis in een rustig tempo, met een eerste stop in Pongola. Dan door naar St. Lucia, met een tussenstop bij Zamimpilo community market. Daar wordt fruit en handwerk verkocht gemaakt door de omliggende gemeenschap. In St. Lucia slapen we in Marlin Lodge en natuurlijk gaan we een drankje doen bij de Boatclub.

De volgende dag allemaal naar de Sizakala crèche, die we sponsoren met de Effata parochie uit Nijmegen. Pieter heeft een vergadering om fase 3 af te ronden (rapport) en fase 4 voor te bereiden. Daar overhandigen we ook de cadeaus die we meegenomen hadden (5 T-shirts voor de leerkrachten, een vlag met Sizakala actie logo en een houten plaquette) van de slotmanifestatie in Nijmegen. Dudu en de anderen waren erg blij met de cadeaus, vooral met de T-shirts.
Daarna door naar Hlabisa, waar we het ziekenhuis en doctor's street bezocht hebben. Er waren nog een paar bekenden. Dr Martin is nu medical manager. Dr Cele die altijd op maternity (zwangeren) zat, is nu bij paeds (kinderen) begonnen. De bezetting is goed (tot ruim) met een aantal artsen uit Engeland die er werken, heel leuk. Maar hun Engels accent is toch wel erg wennen! De gordijnen van nursery hangen er nog en ook de posters op de kinderafdeling. Er is geen personeel meer voor de playroom, maar als het rustig is houdt de verpleging een oogje in het zeil. Doctor’s street is niet veranderd. De planten die wij geplant hadden zijn goed gegroeid, maar helaas heeft nog niemand anders bomen geplant.
Terug in St. Lucia doen we nog het strand aan. Even lekker uitwaaien en Papa en Julia lopen nog even naar de golven, uiteindelijk durft Julia er niet in, Papa wel.

We laten St. Lucia weer achter ons en gaan op bezoek bij Rodney. Hij is ook opnieuw vader geworden en zijn jongste zoon is net een paar weken jonger dan Lisa. Het is goed weer even rustig bij te praten. We maken een korte stop bij ‘mijn’ oude school, Shiyinkosi. Nog even de leraren begroet en met 1 van mijn klassen (nu eindexamenklas) en de directeur op de foto. Voor de directeur was ons bezoek een leuke verrassing, het was zijn laatste week op school voordat hij met pension gaat.

En dan Hluhluwe-iMfolozi Park in. We gaan vooral het iMfolozi deel verkennen en logeren in Mpila kamp. Mpila is een open kamp, alleen olifanten worden geweerd met electriciteitsdraad op 2,5 m hoogte. Vanuit onze chalet zien we regelmatig nyala’s en impala’s rondlopen en natuurlijk heel veel Vervet apen.
We hadden het al een beetje gezien vanaf de R618, maar het is erg droog in dit deel van KZN. Ondanks dat het het regenseizoen is, is alles droog. De bomen en struiken houden het nog net, met hier en daar een vers groen blaadje, maar grote stukken zijn bruin – er groeit gewoon geen gras. We hadden net een foto van de dam bij Barberton gezien, het leek wel een kleine vijver, niet een stuwmeer waar duizenden mensen hun water uit moeten halen. Dat belooft niet veel goeds.

Het iMfolozi park wordt begrenst door de twee Umfolozi rivieren. De Black Umfolozi in het noorden is vrijwel droog, gelukkig zit er nog wel water in de zuidelijke White Umfolozi. De drives gaan (gedeeltelijk) langs de Black Umfolozi. We hebben ondanks de droogte geluk: 25 rhino op een dag! Prachtige sighting van olifanten bij de rivier in het avondlicht en dan een hyena familie van vier.
Op Pieter’s verjaardag doen we een vroege ochtenddrive. Zonsopkomst is om half vijf en wij gaan op pad. Hij kreeg een prachtig verjaardagscadeau: een cheetah had besloten dat de weg een handige manier was om verderop te komen en hij liep een paar honderd meter voor ons uit en verdween toen in het struikgewas.
We zien verschillende (roof)vogels, giraffen, zebra’s, wildebeesten, impala, buffalo en warthogs met kleintje.
In Bhejane hide vieren we Pieter’s verjaardag met een echte verjaardagscake. Hij krijgt visite van een olifant, rhino, warthogs en impala.
In de middag stoppen we bij Mpafa hide, de olifanten liepen vlak langs het met gaas afgeschermde pad naar de hide – terwijl wij er naar toe liepen. Op een gegeven moment, toen wij al in de hide waren, was de schaduw van een van de olifanten tot bovenaan het gaas gekomen. Hij moet er zo goed als tegenaan gestaan hebben. Daar wordt je wel een beetje onrustig van.


Er zijn ook leeuwen gezien op plekken waar wij zijn geweest, maar wij waren niet zo gelukkig. Wel het karkas van een rhino of olifantenkalf gezien waar de leeuwen bij waren. Het stonk er verschrikkelijk – en we zagen ook nog een idioot die uitstapte om het beter te kunnen zien!
Na de 2e nacht ook hier weer verder. Met nog een lange ochtend door het park (hopende toch de leeuwen te zien) rijden we naar Cengeni gate om zo de korte route naar Ulundi te nemen. Vlak voor de gate (5km), een klapband. Inge belt het noodnummer dat we de band gaan verwisselen en Pieter aan de slag. Bagage aan de kant om bij de krik te komen, en dan maar wisselen. Dan is het toch wel handig dit goed geleerd te hebben op de T-week – alhoewel dit niet de eerste keer is in Zuid-Afrika (nr 3 of 4). Julia houdt zichzelf ondertussen bezig met spelletjes op de iPad; een kind van de 21ste eeuw.

Het park uit en verder naar Ulundi. Eerst kijken of we de band kunnen laten repareren. De eerste bandenzaak laat me al snel zien dat het echt een klapband was en geen gaatje. Niets nie plakken nie. We hebben een nieuwe band nodig, en die hebben zij niet. Goed zoeken naar de andere bandenzaak op een vaag industrieterrein. Het lijkt niet veel, maar het wordt druk bezocht. Gelukkig hebben ze wel een band van de juiste maat. Betalen kan alleen cash, de betaalautomaat doet het niet.
Het is even zoeken naar Intibane lodge. Eenmaal gevonden blijkt het een geweldig plek te zijn. Een game farm met huisjes erop, inclusief ‘trampolino’, schommels en zwembad voor de kinderen. ’s Ochtends een giraf die goedemorgen komt zeggen en ’s middags met zijn allen Sesamstraat kijken via BVN. We boeken spontaan een nachtje bij.
We bezoeken diverse sites rond Ulundi: Ondini, uMgungundlovu, Emakhosini, Gqokli Hill, Ulundi Battlefield & Monument, Piet Retief Monument.
Het Ondini Museum (voormalige residentie van koning Cethswayo) heeft aan de kinderen gedacht met een aantal activiteiten bij de exposities. Een oudere man is onze gids en weet vol passie te vertellen. Het nieuwe Multi Media Centre bij uMgungundlovu (voormalige residentie van koning Dingane) is mooi, maar niet alles werkt. Uiteindelijk het systeem bij de maquette van het gebied met hulp van de staf aan de praat gekregen, dan is het wel mooi.
Ergens is het dan ook wel vreemd om te bedenken dat Gqokli Hill in 1818 was (hier vestigde Shaka Zulu zijn reputatie die leidde tot het grote Zulu rijk) en Ulundi battle in 1879, waar de macht van het Zulu koninkrijk definitief beëindigd werd. Hier werd Cetshwayo ‘thuis’ verslagen door de Britten en moest hij vluchten. Al het ontzag voor de Zulu koningen door andere stammen was hierdoor verdwenen. Al met al 60 jaar een echt sterk Zulu koninkrijk, maar wel met sterke uitwerking tot aan de dag van vandaag.
Dan is het al weer tijd voor de reis naar huis. Via Vrijheid en Paulpietersburg, een nachtje in Piet Retief, Amsterdam en Badplaas- thuis in Barberton.

Inge is eind januari al begonnen met werken. Onder motto als ik 1 week eerder begin heb ik 2 weken van halve dagen om rustig te starten, is ze de laatste week van de maand al begonnen. Het went snel weer om te werken, al is het heerlijk om om 12 uur naar huis te kunnen. Lisa krijgt een flesje van Dumisile en krijgt de andere voedingen gewoon ‘de tiet’.
De laatste donderdag van januari is het afscheid Dr Modupe, de medical manager van het ziekenhuis. Hij heeft een baan in Pretoria aangenomen. Je kunt veel van Dr. Modupe zeggen, maar hij heeft er wel voor gezorgd dat wij voor Barberton hebben gekozen en daarvoor zijn we hem toch erg dankbaar. Het afscheid werd gevierd met een etentje bij restaurant Orange in Nelspruit. Een chique restaurant dat op ons to-do-lijstje staat. Dus ondanks alle uitdagingen om met 2 kleine kinderen daar heen te gaan, hebben we het toch gedaan. Wel gezorgd dat we eerder konden komen en we hadden het eten dan ook al besteld voordat de eerste andere gasten kwamen. Ergens ook een beetje ongemakkelijk als je aan het eten bent en de andere gasten komen, maar rustig genieten is er bij buitenshuis eten met die 2 meiden van ons toch al niet vaak bij.
Gelukkig is het meenemen van kleine kinderen ook naar luxe gelegenheden als deze geen probleem. Het eten was voortreffelijk, de bediening kon beter.

Het laatste weekend van januari is de Mountainbike race van Barberton. Een groot evenement waar veel mountainbikers uit de verre omtrek naar toe komen. Er zijn 5 verschillende afstanden van eenvoudig (20 km, 100m hoogteverschil tot extreem 110 km met 1000m hoogteverschil). Een aantal routes gaan over Crown Street. Wij, met ontbijt in de hand, hebben de fietsers vanaf de oprit aangemoedigd.
Barberton Nursery school organiseerde voor kinderen mini mountainbike race. Van een eenvoudig parcours (250m, 50cm hoogte verschil) tot een lekker stukkie rijden (2 km, 10m hoogte verschil). Julia heeft ook meegedaan op haar loopfiets en dat ging heel goed (ook al wilde ze in eerste instantie niet). Ze heeft het zeker 3 keer gereden elke keer met aanmoedigingen en meelopen van mama of papa.

Tot zover het uitgebreide januari verhaal. Ons dagelijks leven blijkt allesbehalve saai. Bij een lang verhaal horen ook weer veel foto’s!

https://picasaweb.google.com/103320746814663000311/Januari2016?authuser=0&authkey=Gv1sRgCIzEuL7sh9iI8gE&feat=directlink

Warme groeten uit Barberton
Pieter Inge Julia Lisa